Tegenkracht

ïn de jaren 80 dachten we dat het ging gebeuren. Nu gebeurt het.."  We zetten een boom op over de gevaren in de wereld. Kernenergie, wereldoorlog. "toch was het anders," nuanceert hij. "minder... dichtbij... " Waarom dan? "Omdat we tégen waren. Met veel. Je hoorde Nee! Daarom kon het niet zomaar gebeuren. Je moest eerst door het Nee! heen. Nu hoor je eigenlijk niets. Ja, van de media. Van de mensen, van de jonge mensen, hoor je eigenlijk niet zo veel.." Het lijkt inderdaad of dingen zomaar gebeuren. Of ja of nee er niet toe doet. Misschien was de tegenkracht in de jaren 80 ook een illusie. Het was inieder geval wel een cultureel gewenst fenomeen. 

80-ies

Druk

Prestatiedruk bij jongeren is het thema van het project. Wat kun je er tegen doen. Ze kunnen zich makkelijk verplaatsen. Binnenkort is de presentatie van hun ontwerp.  Wanneer ik de woordenwolk lees, valt me op dat alle druk van buiten komt. Competitie, studieschuld, woningnood angst. De wereld die hen aangeboden wordt voelt onveilig. Een arena waar je alleen met alle inzet overleeft. Ze zien er zo verzorgd en comfortabel uit. Niets verraadt dat er iets anders wacht dan een prettig en veilig bestaan. Ze worden opgeleidt voor creatieve banen. Niets aan de hand. Behalve dan die druk. En misschien een soort matheid, een gebrek aan plezier. Maar ja, presentatie binnenkort!

presteer!

Dubbele boodschap

Giro 555 haalt 137.433. 057 euro op. Premier Rutte verzekert dat Nato niet zal ingrijpen. Waar is dat geld dan voor? Bodybags? Niet zo negatief doen.  Voor hulp. Vluchtelingen. . Al die reportages úit het gebied' krijgen een raar gluurders sfeertje. Slachtoffer kijken. De mensen die veilig zijn krijgen een slaapzak en rompertjes. De mensen die onveilig zijn hebben pech gehad.

Gevaarlijk!

Solidair

De stof is verkeerd. De kleuren kloppen niet met het imago van stijlvolle meubelwinkel. Het geel blauw is een gebaar van solidariteit. Burgemeester Aboutaleb roept op tot vrede. Geld inzamelen, spullen.  Tegelijkertijd wordt er gevraagd om oplossingen die gezichtsverlies bij Putin voorkomen. Compassie met slachtoffer én dader? De argumentatie in de debatten volt grofweg de lijn  van een relatie conflict. Niet Rusland is het probleem, het is de mens Vladimir. De slachtoffers hebben een collectieve identiteit: het Oekrainse volk. Impliciet zit hierin de overtuiging dat er geen sprake is van een ruzie tussen democratiën: een dictator besluit eigenmachtig een ander volk aan te vallen. Waaraan dankt de dictator dan al die consideratie, het peinzen over wat hem gunstig zou stemmen? Zijn wij, Nederlanders, zo menselijk? Of hebben we als democraten geen antwoord op onderdrukking? Hebben we slappe knieën, of zijn we te beschaafd. Lastig dat dat gebrek aan idioom dagelijks mensenlevens kost. Wanneer zijn er genoeg doden gevallen voor we een ander conflictmodel durven kiezen?  Niet langer relatietherapie voorstellen, maar de dader uitschakelen?

therapie

Switch

Het duurde een paar dagen. Schakelen van ons normale waarden vertoog, economie, naar een ander: vrijheid en zelfbeschikking.  Je hoorde de verwarring in de commentaren van politici. Inval? En nu? Sancties, ja maar dat gaat ons ook kosten... Vooruit, sancties, niet de zwaarste. Nog een paar dagen later heeft het terughoudende Duitsland zich over de gasafhankelijkheid van Rusland heengezet. Alle sanctues voluit. Zelfs het budget van defensie mag omhoog. Nu het vocabulair eenmaal gevonden is, spreekt men niet anders dan van solidariteit, vrijheid, onafhankelijkheid. Men slaat elkaar in het Europees parlement op de schouders: dit is ons bestaansrecht, juist dit. En meteen klinkt het al weer hol. Want de prijs die betaald gaat worden ligt bij de naamloze burgers. Aan het vocabulaire van macht is nog niet veel veranderd. Goede leider, slechte leider, daar lijkt de kwestie op neer te komen. Geen leider is misschien te verkiezen, het staat niet op het menu.

Nieuw Europa

Machine Learning

Brein als computer, lichaam als apparaat. Geest die het lichaam bedient. Een veelgehoorde maar valse analogie. We denken ook met ons lichaam. Onze hersenen zijn van hetzelfde materiaal als andere organen.  Ze beinvloeden elkaar in feedback loops. Machine learning is leren als computer, dus zonder lichaam. Daar kunnen we ons niets bij voorstellen dus visualiseren we onze manier van leren.  Een robot achter een laptop. Heel gek. Een robot ís een computer. Hetzelfde leert hetzelfde. Eigenlijk lijkt machine learning meer op ons échte eigen leren.  Waarbij we eigenlijk geen beeld hebben, gewend als we zijn aan de brein computer. Hoe wij zelf leren is analoog aan hoe ecologische netwerken functioneren. Inzicht krijgen in wat we zijn zou een schakel kunnen zijn in een ander omgang met onszelf en de omgeving. Daar is eerst een  paradigma wisseling voor nodig..

algoritme

Love you

Man met vis, gok ik. Of een knuppel. No, zegt hij met de zachtst mogelijke ogen boven zijn mondkapje, it is the woman, with the wisdom. Because only the woman can be wise. Hij glimlacht zie ik aan zijn blik, "but you can also see man with fish. " Meisje met vader bij de volgende halte wil schudden. Pas op, zegt papa. Oh no, she can, it is strong,,, Vrouw met wijsheid, vul ik aan. Papa lacht ongemakkelijk, Nee, ik heb het net gevraagd, stel ik gerust. Dat stelt het voor. Opgelucht begint vader een gesprek met de maker.  Jongeren, ouderen, iedereen wil aanraken en vragen. Fuck musea, neem de metro met je beelden.

musea open

Visite

De voorganger groet me.  Bril naar beneden, dame. Spetters overal. Hangdame. Vies van de voorgangers, moet zo nodig dat ze toch gaat. Helemaal in haar eigen walgbubble. Nadat ze klaar is snel weg. Doortrekken? Bah, Bah,Bah, trein wc's stinken. Klopt. Want er zijn dames met weerzin die alles onder piesen. Ik ben post corona geurdoof. Maak op mijn gemak een foto van het slagveld. Droog de bril, trek even door en doe rustig een plas. Ziet er weer keurig uit als ik de deur sluit. Tot de volgende paniekplasser. 

toiletontwerp

Pitch

Goedemiddag dames en heren, begint de man in de deuropening van de coupe. "Wij willen zo even met een groep stagaires bij u langskomen. Zij lopen vandaag mee met de conducteurs. Het gaat hier om 24 volwassen stagaires met autisme of downsyndroom. Zij komen bij u langs met een tasje met daarin een tijdschrift, Libelle, Margriet of de Linda. Ze hebben het ingepakt in een mooi papiertje. Dat willen ze graag aan u aanbieden. Daarna zit hun stage er op. Bent u er klaar voor"?  De coupe roept Ja, natuurlijk, laat maar komen. Dan voegt hij toe "Wij organiseren dit samen met stichting Majoor Boshart. Die heeft dit mooie werk tientallen jaren gedaan. Misschein heeft u zin een kleine bijdrage te doen.." Mensen pakken hun partemonne en zoeken naar geld. De man heeft zijn verhaal gehouden in de deuropeining in de rijrichting. Wij hebben hem dus niet kunnen zien.  Wanneer ik me omdraai om uit te leggen dat ik geen geld heb kijk ik in het gezicht van een vervuilde zwerver.  Haastig haalt hij de muntjes op bij de mensen.  Een voor mij ongekend aantal mensen geeft. Eigenlijk niet aan hem. Aan autisten, down, gratis libelle en conducteurs.  De kracht van de pitch.

REGENBOOG

Aanzien armoede

Geen geld is tot daar aan toe. Sowieso al niet gewend aan luxe. Wat de laatste maanden steeds duidelijker wordt is het gebrek aan belang dat gehecht wordt aan cultuur. Specifiek de makers daarvan. Instituten kunnen compensatie krijgen. Bestaan in ieder geval nog als zorg. De individuele kunstenaars zijn uit het zicht verdwenen. Nieuw fenomeen? De corona crisis heeft het meer evident gemaakt. Het is op zich een proces dat al decennia gaande is. De institutionele infrastructuur van cultuur heeft aan belang gewonnen ten koste van  de makers. Bekijk de subsidiestromen, de hoeveelheid subsidie. Het is het teken van een volwassen bureaucratie. De productie van cultuurgoederen: tentoonstellingen, voorstellingen, studies is gegarandeerd. De hoeveelheid en het type wordt middels 'beleidsrichtingen' gestuurd. Omdat die structuur er is,  zullen er ook kunstenaars zijn.  Welke is irrelevant. Of het werk top is of niet, er is genoeg toezicht om een aardig gemiddelde te verzekeren.  Goed geregeld. Vanuit de overheid lijkt er geen grotere ambitie dan simpelweg de aanwezigheid van cultuur. Geen grotere aanspraak op wat het vermag dan dat het er nou eenmaal bij hoort. 

maker of instelling

Wat hij zegt

Pruimen Alarm. In de koelkast  staan ze voorgeweekt al drie dagen in een potje. Clafoutis! Pannenkoeken beslag over pruimen, in de oven. Daardoor dacht ik aan: Bakker Baard. Toen de baard bij mannen nog niet algemeen was fietste hij door Amsterdam met clafoutis op bestelling. Liep goed, mede dankzij die naam.  Later een gelijknamig restaurant begonnen. Hoe zou het zijn met? Verdomd.. Weg. Dan de reden waarom: een onwelgevallig oordeel in de krant. Serieus? Ja. Macht van de media. Hoe de blik van de ander je raakt. Uitzonderlijk. Politici overleven schandalen, corruptie, gekkigheid. Dit bakkertje krijg je zo weg. Mediatraining leert je het oordeel van anderen te instrumentaliseren. Het oordeel niet als een finale maar als een incident te zien. Laatst verstopte de verse staatssecratis een slecht nieuws bericht over de toeslagen affaire achter de corona persconferentie. Want er is maar zoveel nieuws ruimte per dag. Media wordt als wind waarmee je zeilt. Een beetje vaardigheid en schipbreuk wordt zeldzaam.  De media  controleert de democratie. Je zou het wensen. Waren maar meer democratie professionals als Bakker Baard.

Bakker Baard

Geldmaat

Er is cash en dat moet digitaal worden. Ooit was er een loket. Je overhandigde het geld, noemde een rekeningnummer en klaar.  Daarna was er in één van de weinige overgebleven bankfilialen een automaat en daar konden tegen betaling biljetten in een bakje gedaan worden. Binnenin de automaat werd er zoemend geteld en verscheen het bedrag op een scherm.  Banken hebben de handen in elkaar geslagen en delen nu een gezamenlijke geldautomaat. Ziedaar: Geldmaat. Sommige spugen niet alleen geld, ze nemen het ook aan. Jammergenoeg is er iets met de pas en gebeurt er niets. In het belendend filiaal van mijn bank stuurt de gastvrouw van dienst mij eerst terug om alle sleuven van alle automaten te proberen. Ik neem foto's van de weigeringen als bewijs. Dat was ook weer niet nodig. Ze neemt mijn pas in en bestelt een nieuwe. Na het weekend mag ik nog een keer proberen mijn aards geld te ontlichamen.  Verward verlaat ik de bank. Voor een wereld waar alles om geld gaat is het flink lastig om er van af te komen...

storten

Niet de vrouwen

Omdat een vriend me erop attent gemaakt heeft sta ik nu op sokkenvoeten in Alkmaar. Stem laten klinken volgens de methode Lichtenberg. Een techniek ontwikkeld in Duitsland. Kern is klanken ervaren en laten ontstaan. Niet sturen of mooi maken. Mond open en geluid laten gebeuren. Mijn lerares voor de proefsessie laat me mmmm-en en ng-en met de piano als gids. Het is wonderlijk hoe alles kan trillen je je geluid ook achter hoort. Rondom omhult door klank. Het is alsof je in een geluidentuin wandelt. Zonder dwang het mooi of juist te moeten doen. Er is geen microfoon, geen publiek. Trillingen en het wonder mee te kunnen resoneren. Ineens denk ik aan 'de voice', de dwang, de macht, de battles.... Geen viering, een wedstrijd. Wanneer ik terugloop suist mijn rug nog na. Geen idee hoe het voor anderen klonk. Ik voel me heerlijk.

Lichtenberg techniek

Als bij moeder

24/7 ontzorgd leven! Voor oude mensen? Nee, voor jonge. Studenten en young professionals. Mag met één persoon of met twee. Ook international.Behalve je kamer van 20 m2 is er een gym, lounges, een fietsenstalling en is er een centraal pakjesafhaalpunt. Je kunt je voorstellen hoe het een fijne hotel-achtige omgeving is. Iets tussen bij je ouders en zelfstandig wonen in. De prijzen varieren van zeven tot vijftienhonderd euro per maand. Wat is er op tegen? Niets. Ergens knaagt iets over je eigen leven maken en legbatterijen. Misschien is dat allemaal overtrokken. Want hoeveel keuzes zijn er te maken? En hoeveel hangt nu af van je woonoppervlak? Eerst de jongeren, het wachten is op de 24/7 voor de oudjes. En voor gezinnen...

our domain

Zero to hero & terug

Macht is de format. Iedereen is super verontwaardigd: Hoe kan het?! The Voice, The Vice zal je bedoelen. Onvoorstelbaar. Machtsmisbruik! Alle hete opwinding over Linda, Ali, Marco, enzovoort. Eindelijk zitten wij nu eens in de stoel en we draaien niet. Typisch NL. Jarenlang kijken naar een programma waarin macht de hoofdrol speelt en dan verbaasd zijn dat dat werkelijkheid wordt. Alleen wanneer je aan de onuitgesproken criteria van de gevestigde media macht voldoet ontsnap je aan de publieke vernedering van de afwijzing. De kijker oordeelt net zo fel mee. De transformatie  van zero naar hero, bij gratie van een almachtige jury. Kan het een duidelijker scenario voor manipulatie en misbruik zijn? Er is maar één spelregel: De duim moet omhoog. 'Nee, ik wil niet',  zeggen is verliezen.  Game over.  Ook zonder misbruik is het gesuggereerde verschil in positie tussen ster en wannabee, het recht om af te wijzen en te belonen niet heel fris of gezond. Maar daar hebben we het niet over.

Nostalgie

Fakkels en cappucino

Vandaag een grote actiedag in Nederland. Horeca open uit protest tegen de coronamaatregelen. In Groningen gaan mensne de straat op met fakkels omdat de problemen met de gaswinning niet opgelost worden. De verslaggever noemt de kloof tussen burgers en politiek. Allebei oneens met regeringsbesluiten. Toch is er ook een verschil. Het recht om capuccino te schenken, gecompenseerd en wel, is een andere grief dan het recht om in veiligheid te wonen. Het recht om uit gemaakte schade vergoed te krijgen. De één is een ontevreden in een situatie van overmacht, de ander is een slachtoffer van winstbejag .  De onvrede is een oppervlakkige overeenkomst. Maakt niet uit. Er is reuring, er is iets te vertellen. Begrijpen is voor een ander programma.

burgerkracht

Donatie

Het valt niet op, in het voorbijgaan. Alleen de paarse voet maakt dat je opkijkt. Prop in de bosjes. Nee. Er is meer aan de hand. Een kerstboom in pot steels in het plantsoen gestoken. Alleen kinderen geloven dat de boom nu thuis gekomen is. De maat van de den suggereert toch een volwassen donateur. Die weet beter.  We gaan in de gaten houden hoe lang deze onderduiker hier kan blijven.

oude kerst boom dingen

Rondje Nee

Voor de derde keer lopen ze voorbij. Gewone mensen, op 2 meter afstand, borden met geplastificeerde teksten. Anti zijn ze. Vóór Nee. De uitspraken op de borden zijn soms bemoedigend: 'Hou je rug recht.' Soms prikkelend: 'Geloof je het echt?' Soms verontwaardigd: 'Nu zelfs onze kinderen!' Deze vorm van protest is mij onbekend.  Geen afzettingen, geen spandoeken. Gewoon achter elkaar aan. Het type demonstrant is ook ongebruikelijk. Doorsnee nederlanders met geen enkel onderscheidend kenmerk. Geen logo's, geen buttons. Geen flyers. Ook geen geluid. Het is een stille omloop. Omdat het koud is en het regent lijken ze nog meer vastbesloten. Nog onverzettelijker. Eigenlijk is het een droom verzet. Normale mensen die voor hun overtuiging uitkomen. Niet bang, niet boos. Ze zijn er. Dit is democratie in werking. Ironisch dat het onderwerp juist het gebrek aan democratie is .

Global protest

Samenspraak

De klei is verdeeld. We hebben een Nieuwjaarbijeenkomst . werkenderwijze. De voorstellen voor conceptueel kleien, een dierentuin kleien of een servies maken zijn ongemerkt verdwenen. Iedereen maakt nu een eigen ding. We zijn lekker bezig. En dan gebeurt het: ondertussen het met de handen werken ontstaat een gemakkelijk gesprek. Anders dan een gesprek gesprek. Het is losser en ook intiemer. De grappen harder en vlotter. Handwerktafels van ooit schieten in gedachten. Keukentafels met ladingen bonen. De kleiwerken vorderen, raken af.  Uitgestald en wel zijn we het er over eens. Het beste was de ervaring van het al handelend met elkaar spreken. Voornemen!

Feministische Handwerk Partij

Realisme

Na de nacht met het in theorie verboden vuurwerk komen de praktische moeder en kinderen de overblijfselen opruimen.  Een mooi voorbeeld realiteitszin. Als in: zin in realiteit.

nieuwjaarsnacht Daarle

Papa goal

Goed voorbereid komen ze het park in. Pilonen, goals worden even breed uitgezet. Papa heeft er zin in. Zoon twijfelt. Het wordt snel duidelijk waarom. Want papa dribbelt, verovert de bal en scoort. Keer op keer. Door mijn verbazing ontdek ik de normaal: je laat je jongen toch winnen? Deze vader niet. Hij leert zoon een ander lesje. Éen over de échte wereld. Tegen je verlies kunnen. Uiteindelijk wint bij zoon speelzin van weerzin en neemt hij de winnaar vader maar voor lief. Ik weet het niet. Misschien heeft papa gelijk, over dat lesje. Of is papa gewoon een beetje kinderachtig?

De experts:

Onbedoeld

Want die kun je niet voorspellen. De gevolgen van uitvindingen. Zoals de lopende band, een bijkomende ontdekking van de uitvinding van de auto. Heeft op zich weer grote consequenties voor de rest van productie. De Reith lezingen dit jaar gaan over a.i., artificial intelligence. Wappie kunnen zijn is het onvoorziene effect van de algoritmes die het internet mogelijk maken. De verkiezing van Trump ook.  Doordat informatie wordt voorgesorteerd op de voorkeuren van de gebruiker ontstaan werkelijkheidsbubbels. Het ingewikkelde van bijkomende effecten is dat ze direct hun eigen bestaansrecht claimen. We kunnen de auto afschaffen, de lopende band blijft. Het internet sluiten, wappies blijven bestaan.

Reith lectures

Denk Werk

Wat ze precies moeten doen is onduidelijk. Dat ze meer zin hebben in zon ook. De lockdown heeft een vreemd tweedeling veroorzaakt. Degene die normaal blijven doorweken, bouwvakkers, winkelpersoneel, buschauffeurs. En de thuiswerkers. Die in een joggingbroek en vakantiehaar naar de supermarkt gaan. De jongens die relaxen in de zon zitten er precies tussenin. Lockown is geen vakantie, toch is er soort van spijbelsfeer. Zeker wanneer je het combineert met de naderende kerst.  De ideale omstandigheden om eens flink te reflecteren op de wereld en jouw rol daarin. Jammer dat met de lockdown niet meteen een collectieve brainstorm is afgekondigd. Om samen over Covid, Klimaat en vooruit medemenselijkheid na te denken. Om zo van een nadeel een voordeel te maken.

Filosofietuin

Partiepiepel

Lockdown . Vandaar de enorme hoeveelheid lege flessen naast de vuilniscontainer. Het journaal bevestigt het: niet consumeren is heel erg.  Ze tonen ook de ontsnappingsroute: naar België. want daar is alles nog open. Er is geen enkel ander perspectief. We worden geraakt in onze begeerte naar spullen, naar voedsel, naar roes. Gehinderd worden in de bevrediging van onze individuele begeerte wordt afgeschilderd als een onrecht. Vanuit dat standpunt is solidariteit en collectiviteit inderdaad een bijna bovenmenselijke prestatie. De lockdown een onnatuurlijke kwelling. Misschien moeten we een lockdown afspreken over gemekker over horeca, kerstinkopen en ondernemers. Kijken wat er dan gebeurd.

Escape!

Oude nieuwe oude

We vergaderen over het nieuwe project. Zoom. We verheugen ons, het gaat goed worden. We overleggen. Hoe alles bij elkaar gaat komen, publicitair. Zakelijk. Thematisch. De chemie is goed, als vanzelf lopen thema en aanpak in elkaar over. Ideeën stromen. Alles nieuw en fris en tegelijkertijd voor de zoveelste keer. Ook dat weten we. Een stille zucht na het ophangen. Hoe goed ook, het gaat niets veranderen, niets verbeteren. Het is maar cultuur. Dezelfde avond het regeerakkoord. Nieuwe plannen en voorstellen.  Men verheugt zich en de chemie is goed. Veranderen? Verbeteren? Zeker! Het is politiek! En daar is de luide zucht.

voorpret

Poppie

De meiden kijken even, aarzelen: " zijn wij dit wel?" en gaan dan toch naar binnen. Nieuwsgierig naar hoe dat zou zijn om zo te zijn. Misschien om het zelfs te worden. Het door de winkel aangeboden personage is een milde versie van de Japanse manga meisjes. Popperige weiger volwassenen. Geen verleidster, geen kantoortype, geen fotomodel, geen stoere meid. Een fantasy girl. Een ontsnapmeisje. Begrijpelijk dat de meiden die optie willen verkennen.  Overigens is het  gewoon van H&M, aan de zakelijke werkelijkheid valt niet te ontsnappen.

Anime girls

Terugblik

Het is heiig. De lucht is dik en wit. Je kunt niet ver kijken. Verdomd, hij is weg. De Zalmtoren stekkt normaalgesproken parmantig boven de daken uit. Ook richting station ziet alles er weer uit als eind jaren tachtig. Niks hoogs, gewoon woningen. Ik doe mijn best het normaal te vinden. Terug naar een wereld zonder hoogtedrift. Zonder ontploffende vastgoedmarkt. Hoewel ik het me herinner en ik het wellicht terug zou wensen lukt het me niet. Oude tijd is oude tijd. Tegen mijn zin misschien ben ik meegenomen door de neo-liberale trein en zijn woningen voor mij nu ook altijd beleggingsobjecten, meerwaarde vehikels. De voorbije tijd zien heeft zelfs eerder iets dreigends dan iets geruststellend. De slordige onschuld die nog niet weet dat er binnenkort een ander regime van centen en centimeters  komt. Ik blijf nog even staan en geniet van het dubbelweten. Morgen is weer Zalmtoren voorspeld.

80-er jaren stadsvernieuwing

Wat nou?!?

De frustratie spat er van af.  De bazen van Fyenoord zeggen dat zonder een nieuw stadioncomplex voetballen niet meer kan. De club gaat kapot. De plannen voor Fyenoordcity zijn groots en duur en komen maar niet van de grond. De gemeente Rotterdam heeft tot nu toe welwillend de ontwerpen laten passeren. Zelfs steun toegezegd van 40 miljoen. Maar door gestegen bouwkosten kan Fyenoord binnen budget geen aannemer krijgen.  Gemeente Rotterdam wil de gebiedsontwikkeling gewoon zonder stadion doen.  Impasse. Hoe moet de club verder. De reflex is de schuld te geven aan de nieuwlichters. Gewoon doorballen in de oude Kuip. Maar die moet opgeknapt worden en daarvoor is ook geen geld. De sticker is een mooie parallel met de onvrede van de burger over de overheid. Wie maakt nou Nederland kapot?  Fyenoord is een vereniging, in principe bepalen de leden het beleid. De kreet is een oproep tot verzet. Burgers kunnen plakken wat ze willen. Meer dan afwachten zit er niet in.

Fyenoord city: the plan

Veilig

'Om te kunnen wortelen',  ongemerkt ontsnapt haar een zucht. Deze jonge vrouwen wensen een woning voor zichzelf.  Het is onwaarschijnlijk dat ze die binnen een afzienbare tijd kunnen veroorloven. Het verlangen naar een plek waar je mag blijven analyseren we. Het begrip: veiligheid komt naar boven. De diepe wens veilig, geborgen te zijn. Opvallend. We noemen onze maatschappij eigenlijk één van de meest beschermde van de wereld. Toch lijkt er gewoon te mogen zijn een kostbaar fenomeen. Voor jongeren is precariteit eigenlijk een normaal verschijnsel. Voor alles meer dan dan moet je vechten. 'Dus eigenlijk is onveiligheid de basis van onze samenleving.' zegt de jongste aarzelend. We zijn er even stil van. En geven na enige tijd schoorvoetend toe: misschien wel ja.

competitie en depressie

Tegenovergesteld

Tijdens de kredietcrisis in 2008 vertelde iedereen elkaar hoe dit juist een kans was om andere waarden dan geld te omarmen. Waar het echt om gaat, dat voelde je ineens. Het tegenovergestelde gebeurde: geld werd belangrijker dan ooit. Nu lijkt opnieuw de Corona crisis een kans om weer andere dingen te waarderen, proberen, willen zelfs. Ik houd mijn hart vast voor het tegenovergestelde: consumptiedwang en sociale angst...

Dat was 26 maart 2020. Nu, ruim anderhalf jaar later blijk het nog ingewikkelder. Corona is gewoon en geen kans. Wappies verwarren egoïsme met vrijheid. Het kabinet heeft alle goodwill van het begin van de crisis verspeeld. Niemand heeft enig idee over hoe de toekomst er uitziet. Het virus bleek geen soicaal vernieuwend elixer. Het is eerder zand tussen de raderen.  Wat belooft dat voor de klimaatcrisis? Of gaan we daar wel van houden?

crisis een kans 2009

unisex of genderneutraal

We kijken. En nog eens. Er is iets met de fiets dievoor het restaurant staat. Iets kan bewegen.  Union Innova heet ie. Is het een vouwfiets? Nee. Na enig detectivewerk zien we het: de stang kan bewegen. Je kunt er ofwel een dames- ofwel een herenfiets van maken.

Het blijkt de enige echte hybride, UNION INNOVA die op de fietsjaarbeurs die in 1980 een prijs gewonnen heeft. In de RAI in Amsterdam uitgereikt door de toenmalige minister van verkeer en waterstaat Nellie Smit-Kroes. Want, fietsen geef je door. En je jongere broer wil geen meidenfiets. En je zus geen jongensfiets. Daar wordt je om uitgelachen. Tenminste. Dat lijkt me de redenering. Met 1 fiets doe je een heel gezin lang. Goed voor het milieu.

Wij zijn gewend aan hybride fietsen. Aan marktplaats. Iedereen heeft zijn eigen fiets en krijgt een andere wanneer nodig. Er is geen minister die voor een beweegbare stang nog een prijs geeft. Wel voor diversiteit, genderneutraliteit of CO2 opslag. Vooruitgang. Toch?

innovatie award winnen?

Collectief

De vonken vliegen er van af. Het had een feestelijke bijeenkomst moeten worden. Het vieren van het worden van een collectief. Een deelnemer roept echter voordurend dat met hem geen rekening is gehouden. Dat zijn wensen niet genoeg zijn genoteerd. Hij is niet vertegenwoordigd. Hij, Hij, Hij. Niemand heeft er meer zin in. Geen kring, geen groepje: wij en hij is het. Wat hij wilde, onderdeel zijn van is door het benadrukken van zijn buitengesloten zijn onmogelijk  geworden. In zijn eigen medicijn gespuugd. Iedereen is aangeslagen en droevig. Mislukte gezamenlijkheid. Slechte zaak.

Dit is een button

Verenigd

In het voorbijrijden vanuit de rechterooghoek: vereniging voor Duitse Herders, afdeling Hemiksem. Het gebouwtje is precies zoals je je dat voorstelt. Beetje ouderwets, beetje versleten. Het lijkt of de hoogtijdagen weliswaar voorbij zijn, toch heeft het nog een trouwe groep leden. Een mooi voorbeeld van een wij dat uitnodigt en toch ook intiem is. Het begrip vereniging is een uitnodiging om mee te doen. Weer beperkt tot mensen die een Duitse herder hebben en daar veel van houden. Samen met andere liefhebbers bezig zijn met de eigen hond en weer breder: met de Duitse herder als type hond, als algmener begrip. Verenigingen verliezen leden. Concreet bij een groep horen is te verplichtend wellicht. Terwijl het zo'n mooie beweging is, van algemeen naar specifiek en weer algemeen. Hopen dat we die vaardigheid om bij elkaar te horen blijven oefenen.

Kringgroep 39

2040

Vanwege corona maatregelen gebeurt de participatie via Teams. We gaan input leveren voor de omgevingsvisie, het plan voor de leefomgeving.  Origineel zouden we onze droom voor 2040 in Lego bouwen. Nu wordt het plakken en knippen met de toegestuurde icoontjes. Zes vellen vol kernachtige beeldspraken. We hebben er een kwartier voor: maak je ideale invulling van jouw omgeving voor 2040.  Deze bijdrage betekent: Een ecologisch verantwoorde omgeving met plekken voor samenkomen/ontmoeten.  Vervuilende industriën moeten wijken. Tevens blijft de plek aantrekkelijk voor werk en zijn er genoeg winkels. Prima id-en. Het is eigenlijk precies zoals het al, bijna, is. Want ook als we uitgenodigd worden te dromen blijven we heel dicht bij wat we kennen. Dromen is moeilijk. Wanneer je verrassende resultaten wil kun je beter vragen om door te denken. Wanneer we de consequenties volgen van wat we doen is de uitkomst veel gekker blijkt.  "Want waarschijnlijk worden we veel armer, als we minder co2 moeten uitstoten.  We kunnen niet meer groeien, dus.." zegt een deelnemer. Daarvan had nog niemand gedroomd.

Fantaseren!

Helpt elkaar

Ook na de zesde keer wil het stoer spatwaterdicht apparaat niet laden. Ondanks het outdoors uiterlijk laadt je het met een priegelig micro Usb stekkertje.  Er moet iets aan kapot kunnen. Met loupe zie ik verbogen pinnetjes. Zoeken leert: met een naald terugbuigen, voorzichtig. Mijn pinnetjes zijn plat. Niets meer te buigen. Volgende optie is: "openmaken en het snoer er aan solderen", vertelt een zelfverzekerde man uit Zuid Korea me. Een brug te ver. Dat wordt dus het afvalpunt. Wat wel troost: er zijn meer mensen met problemen. Gaten in muren moeten dicht, douchebakken lekken, kranen gaan juist niet open. En na iedere frustratie doet een mede wereldburger een voorstel: doe dit, probeer dat.  Het voelt als een arm om de schouder.  De woede om de verspilling en het onnozele ontwerp  van  het apparaat ebt langzaam weg.

Spullenhulp

Koe in de kont

Terwijl we door het routeborden loze boerenaland rijden,  tussen nieuwe boerderijvillaas en megastellen, verrtelt de gast over het toekennen van een schadeclaim voor  'windmolenstress'.  Het gaat om jarenlange geluidsoverlast door windmolen geluiden en de daaruit voortkomende slapeloosheid. Ineens vallen de borden in de berm op: windturbines, nee! Ze staan overal. De meest ironische staat pal naast een megastal. Oorzaak en gevolgontkenning  op hetzelfde adres. Natuurlijk wil je geen windmolenstress als je net je nieuw landelijk vastgoed hebt neergezet. Natuurlijk wil je de suggestie van natuur en platteland houden terwijl je op industriele schaal stikstof uitstoot. Toch is het verrassend, die openlijke wel lusten, geen lasten politiek. Misschien moeten we de groene illusie eens doorprikken. Accepteer dat je in een industriegebied leeft, ook al heeft het een aardige landelijke vermomming.

Windangst

Eerlijk gevonden

Natuurlijk was hij weg. De niet te vinden fietssleutel zat namelijk nog in de fiets. De bijna automatische handeling van het op slot zetten deze keer niet uitgevoerd. Stom. Het zit me dwars. Van mezelf, ook al begon het net hard te regenen, had ik een rugzak op, was het een heel goede plek in het fietsenrek. Dit was slordig. En ik hield van hem, iedere keer dat ik schakelde of de fietstassen vol boodschappen laadde. Hij had beter verdiend dan achteloosheid. Toch blijf ik me afvragen wat ik zou doen als ik een fiets niet op slot zou zien staan? Op slot zetten en de sleutel in de fietstas stoppen. Want het is duidelijk dat het niet de bedoeling is, een vergissing is. Diegene die bonkie, want zo heet de fiets, heeft meegenomen, weet dat ook. Voor de wet is het nietstrafbaar, een fiets met open slot meenemen, geen diefstal, toch, eerlijk is het niet. Mijn enige hoop is dat de adoptieouder geen wroeging voelt en oprecht blij is met de meevaller. En hem het lot van veel gevonden voorwerpen bespaart blijft: onverschilligheid en verwaarlozing.

Mag dat?

Het kan

Wat daar? Het ding, een bord met gaten, half kapot, bevalt. Opgehangen als een verkiezingsbord ademt het verzet. Vóórdat we het bijbehorend spandoek lezen zijn we al in de stemming: hier is er dissensus. Het blijkt een kunstwerk. Het maakt een tour langs verschillende plekken in Rotterdam waar sociale woningen verdwijnen. Is dat nodig? vraagt kunstenaar Judy van Luyk ons. Nee, zou ons antwoord zijn. Helemaal niet. Behoud van sociale woningen is essentieel. Net als kunstwerken die een kwestie onder de aandacht brengen.

judyvanluyk.com

Horror

Schedels, bloed, wonden, overal lopen enge kinderen. Halloween. Goed gedaan vaak, de make-up. Ijverige moeders, professionals? Er is geen gene of taboe blijkbaar om je kind als lijk te verkleden. Of als slachtoffer van een gruwelijk misdrijf. Het meisje voor me draagt een legging die iets heel ergs suggereert. Horror. Maar misschien ben ik te gevoelig.

Blood & Art

leeg

Na de verkoop van de keten worden de fillialen verdeeld onder Vomar, AH en Dekamarkt. Meteen was het verschil merkbaar. De fut was er uit. Tussen daadwerkelijke naamsverandering en de verkoop zitten maanden. De schappen worden allengs leger. De ogen van de cassieres stralen minder. De bedrijfsleider, vroeger de onbetwiste spil, je ziet hem nog zelden. De laatste weken heeft de supermarkt iets van een oorlogswinkel. Veel is er niet, of wordt niet meer aangevuld. Groente flets en duur. De sfeer is onverschillig. Vandaag staat er voor het eerst een concreet bordje met aankondiging van het einde. een reusachtige stapel dozen verhult de leegte voor het koelvak. Wij als klanten zijn verbaasd over die openlijke weigering nog service te verlenen of winst te maken. Voor ons is het niet persoonlijk. Het personeel blijft overigens. Ontslag is niet de reden van de onverschilligheid. Het is psychologisch. Rouw misschien wel. Ben benieuwd hoe lang het duurt tot ze zich met de nieuwe baas hebben verzoend.

boedelverdeling

Post Tozo

Na het invullen van de enquete mag een scholingsvoucher worden aangevraagd. Voor diegenen die geen inkomen hebben vanwege een 'door coronamaatregelen getroffen bedrijfstak' is een traject mogelijk. Eerst kijken waar je goed in bent, dan wellicht extra scholing en op naar een baan. De uitkomst van de test toont mijn kansgebied: verkoop! Omdat ik graag met mensen werk en van afwisseling houd. Creatief ben en aanpassingvermogen heb. Omdat ik vervolgens niet graag binnen werk is tele-marketeer of winkel persoon niet de eerste aangeboden optie. Persoonlijk verzorger komt voorbij. Waarom niet, mensen, aanpassen, afwisseling. Hop, vinkje.  Nu het scholingvoucher nog. Post Tozo is alles anders.

voucher

Bagage

Het zoveelste onderzoek naar de haalbaarheid van de klimaatdoelen. Een beschaafde radiostem zegt: Nee, met de inspanningen die de landen hebben toegezegd halen we het niet. We blijven niet binnen de 1,5 graad opwarming. Alleen wanneer we triljoenen investeren, duizenden miljarden, dan kunnen we in de buurt daarvan komen. Wanneer we doorgaan met wat we nu concreet aan maatregelen treffen, vergeet het maar. 2 graden opwarming komt in zicht. En vervolgens besluit hij: "we moeten naar meer innovatieve manieren zoeken om energie op te wekken." Kortsluiting bij mij. Waarom zo moeilijk doen als het eenvoudig kan? Stel, ik ga op vakantie, ik heb 20 koffers gepakt. Die moeten in de auto. Het past niet. Dan kan ik natuurlijk de auto opnieuw ontwerpen, met een elastieken kofferbak bijvoorbeeld. Ik kan ook een trekhaak op d eauto laten zetten en een aanhanger gaan huren. De vakantie is dan al lang en breed voorbij. Wat ik zou doen, en met mij waarschijnlijk iedereen, is koffers thuislaten. Want: heb ik al die dingen wel nodig? Kan het ook met vijf koffers? Waar gaat vakantie eigenlijk om? Gewoon gezond verstand. Waarom komt na het constatering dat we te laat te weinig veranderen altijd dat beroep op 'innovatie en techniek'? Kunnen we niet gewoon onze behoeftes veranderen en  wat koffers laten staan? Koffers zoals: alle dagen vlees, grote woningen, binnen in je tshirt in de winter, auto's, nieuwe spullen, vliegvakanties,  plastic schoenen en  altijd online? Mogen we het taboe op minder consumptie eens gaan doorbreken? Namens de andere 4 miljard mensen die eigenlijk geen bagage hebben: Dank u

nodig

Reizen

De voordeur uit en: stilstaan. De buurvrouw zingt. Vanuit het raam schuin op de hoek kabbelt het geluid van langs de rivier. Tenminste, ik kan het niet verstaan, het klinkt alsof je er goed de was bij kan uitspoelen. Samen. Het tempo en de intensiteit  is werkenderhand.  Geen solo of aria, geen liefdeslied, het begeleidt een dagelijkse handeling.  Liederen die wij niet meer zingen. Want tijdens het teksten maken op kantoor, tijdens de vergadering, of zelfs in de lift: gezang zou afleiden, niet ondersteunen.  Bovendien zou de gezamenlijkheid ontbreken. De stem van de buurvrouw neemt me mee naar een andere plek maar vooral naar een ander doen.  Het lied duurt, mijn afspraak wacht en weg ben ik.

werkliedjes

Gelovigen

"En waarom denk je dat de kunstwereld zich niet afvraagt of kunst nog relevant is?" Na een korte stilte komt een antwoord "Waarom denk je dat Wopke Hoekstra straffeloos in een belastingsparadijs mag beleggen? Simpel, hij is christen. Zolang je je aan de regels van het geloos zelf houdt is er eigenlijk niets aan de hand. De verhouding met de belasting is minder relevant." "Dus de kunstwereld beschouwt kunst ook als een soort geloof. Als  de kunst maar kunstig is.  Of het belangrijk is in de maatschappij.... "  Het is stil.  De aanwezigen willen juist dat kunst er toe doet in de wereld, ze zijn kunstenaars. Ze geloven in wat ze doen. Maar als dat juist het struikelblok is, moeten ze het dan minder belangrijk vinden? Of moeten ze juist meer overtuigen, als een soort profeten? Een jonge springer weerlegt: "Dat is het probleem: alles is een eiland. Kunst is gewoon een specifieke vorm van kennis. Binnen zichzelf samenhangend. Niet op zichzelf staand. Juist heel geschikt om naast andere kennis te gebruiken." Applaus. Opgeluchte gezichten. De messias van de middag is opgestaan.

Wat vindt Nietzsche?

Irritant tolerant

Hartje, hartje, liefde, samen. De vrouwen in het interview pleiten voor een samenleving waar we naast elkaar, hand in hand.... Het irriteert me. Wat is die tolerantie waarop een beroep wordt gedaan? Vraag je om begrip voor je anders zijn? Dat anders zijn is gebaseerd op een keuze. Vrijwillig anders. Er niet bij willen horen en eisen dat je er bij blijft horen. Principes hebben het effect je zowel buiten de groep te plaatsen en daarbinnen toch een speciale plek vrij te maken. Principiele  dienstweigeraars konden afzien van dienstplicht in het leger en vervangende dienstplicht doen. Sommige religieuze scholen mogen homosexuelen leraren weigeren en toch geen proces wegens discriminatie krijgen. Vanwege het recht op het leven volgens van een levensovertuiging. Ik neem aan dat het om die tolerantie gaat. Alleen is totaal niet duidelijk welk levensprincipe nu in het geding is. Fanatiek individualisme? Fundamenteel horecabezoeker? Het kan het recht op anonimiteit niet zijn, gezien alle activiteit op sociale media. Wanneer die grond voor toelerantie, die  manier van leven uiteen gezet kan worden, demonstreer ik voortaan ook mee..

processie

Toch niet

Overal in opkomst: de zelfscan kassa. Bezuiniging vermomd als gemak. Tenminste, alleen een bezuiniging als de klant voldoende afrekent. Gek genoeg doen de meeste mensen dat. De aankondiging dat er steekproefsgewijze controles zullen worde uitgevoerd is voor de meeste potentieel oneerlijke klanten voldoende prikkel om zich te beheersen. Overigens betaalt het grootste deel van de scanners sowieso wat het in het mandje heeft liggen. Juist dat uitgebreide testen heeft ervoor gezorgd dat zelfscannen nu algemeen wordt ingevoerd. De uitzondering bepaalt echter de regel. In deze supermarkt, gelegen in een wijk met zowel kapitaalkrachtige als arme mensen is de doorgang naar de kassa's afgesloten met voordeelbakken.  Hier hielpen steekproeven niet. Men nam de boodschappen gewoon mee. Niet alles. Wel veel. Logisch. Armoede is ook een realiteit. Meestal  zie je dat alleen niet zo duidelijk.

boos

Nou én..

Wordt de VVD een menselijker partij als hun leider bedreigd wordt?  Compassie is een gek ding. Het:' Maar dat hoeft nou ook weer niet! ' gevoel.  Toch blijft de zielige bedreigde leider nog steeds de leider van een a sociale zelfzuchtige partij. Want: het is Peter R de Vries niet. Die een risico nam met zijn eigen leven om iemand te helpen die ook een risico nam met zijn leven om voor het recht op te komen.  Terwijl Mark vooral bezig is met pappen en nat houden terwijl de wereld in de brand staat. Dus. Na rijp groepsberaad: Ja Kan niet, Mag niet, maarr....

Mark en mocro

Stoel aan tafel

'En soms,' steekt de spreker een veer in eigen hoed, 'zet ik een lege stoel neer aan tafel bij het woningstichting bestuur. De stoel van de huurder!" De podcast gaat over samen slim zijn en hoe we vooral samen dom zijn. Daarvan schrik ik eigenlijk niet. Iedere dag bewijzen genoeg. Het beeld van die lege huurders stoel vind ik veel enger. Geen enkele vertegenwoordiging dus in het bestuur. En er moet een soort expert in slim zijn voorbij komen om er op te wijzen dat die huurder er wel bij hoort, bij beslissingen over wonen.  Gemakshalve ga ik er van uit dat omdat we in een vertegenwoordigende democratie leven, belangen gelijk worden gewogen bij het bepalen wat er moet gebeuren. Ook in bedrijven. Naief dus. Want met democratie heeft besturen niet echt iets te maken. Wel met de kortste weg naar winst of prestige. Of, zoals de slim expert uiteenzet, met aan elkaar gewend zijn. Je doet het omdat je het zo doet. Niets met stoelen te maken.

Samen slim

Cos

Knotsen, hoeden met veren, toverstaf en veel felgekeleurd haar. De conductrice vraagt hoe het was? Zalig, fantastisch, zo gezellig. We waren er echt aan toe. Ze komen van een cosplay in Eindhoven. Iedereen in de coupe straalt moe maar voldaan.  Eindelijk weer buiten spelen als je favoriete fantasiefiguur.  Op het station sta ik tussen trollen en prinsessen. Buiten schijnt de volle maan.

Kingdom of Elfia

tijdsbeeld

Het pop-up café bevindt zich in een voormalige energie centrale.  Buiten is alles zoals het pop-up hoort: tafels en stoelen van de kringloop, menu op een schoolbord en opgewekte bediening. Tevreden mensen onder elkaar. Natuurlijk transformeert het huidige houwtje touwtje volgend jaar naar appartementen en echte horeca. Binnen op de muur de idealen van de glorietijd. Mannen werken, vrouwen zijn levenspartner. Energie uit kolen is de bron voor de staalindustrie. Eerlijk en goede arbeid. . Bazen zijn niet te zien, wel in alles onderhuids aanwezig. De wandschilderingen lijken scenes uit een film. Alles er in voelt raar en romantisch. Toch moet het ooit net normaal genoeg zijn geweest om als wandschildering acceptabel te zijn. Bij het vertrek zien we de grote banners met de toekomstplannen: zoveel appartementen, zoveel gelukkige mensen. We voelen nu al met welke ogen dit over een aantal bekeken zal worden. Raar, romantisch.

Harculo de toekomst

Verantwoordelijk

Is het een oproep? Neem Hem!  Is het een verwijt: Hier is-tie niet genomen! Of is het een beeldrijm: met een bocht om je verantwoordelijkheid heen gaan. Uitleg 1 is in de situatie waar het bord zich bevindt vergezocht. Het hangt bij een wegomlegging vanwege bouwwerkzaamhden. Uitleg 2 kan zeker, de omleiding is onoverzichtelijk en de bochten van het fietspad zijn haaks, alsof je een Pacman bent op weg naar een kers. Tegenliggers zijn onzichtbaar vanwege raar geplaatste containers en de borden die de omleiding aankondigen hangen gevaarlijk laag. Uitleg 3, het beeldrijm, bevalt het best. Hiermee hangen door de stad steeds aanwijzingen dat er verantwoordelijkheden ontweken worden. Door wie en waarom? Vul maar in. Voorbeelden genoeg.

Kan ik daar wat aan doen?!

Liefde en vrijheid

In het rode hartje midden op haar borst knippert een lampje. Precies zo een droeg ik een aantal museumnachten geleden. In het donker herkende je zo de mede kunstliefhebber. Enthousiast vraag ik naar de reden van haar hartenlampje. Liefde en vrijheid antwoordt ze stralend. Haar partner op de bank naast knikt. Goh wat prachtig, en...? vraag ik. Ja, ze hadden gedemonstreerd. Tegen de beperkingen. Voor de vrijheid. Want het vaccin, dat deugde niet. En dan werd het verpicht als je leuke dingen wilde doen. Niet eerlijk, vinden jullie? met toch een beetje wappie vermoeidheid in mijn gezicht. Ja, eigenlijk wel. Want het was voor hun principieel. Ze kijken erbij alsof ze juist een complimentje verwacht hadden.  Ineens gaat bij mij ook een lichtje branden. Want dat is jullie eerste keer, een principe? Ze beamen het een beetje schuchter. Weet je, stel ik ze gerust. Het hoort er een beetje bij, bij principes, uitgesloten worden. Ik was vroeger kraker. Vond ik ook een goede zaak. Dachten de meeste mensen anders over. Ja, dat hadden ze nog niet zo bekeken. Inderdaad. Bij principes horen ook minder leuke dingen. Maar, zie ik mijn kans schoon. Nou jullie toch bezig zo met de wereld bezig zijn: Stoppen met vlees eten. Dat is een principe waar alleen maar mooie kanten aan zitten. Nou, daar wilden ze best over nadenken. Kijk. Hebben we toch bijna iets gemeenschappelijks.

Dit is een button

In the mix

Witte hoofddoek, lange rode jurk met kanten decolletee. Krappe diep uitgesneden zwarte push up bh. Een dikke jas en om de hals een zilveren ketting met crucifix.  Ze belt opgewekt in een voor mij niet te traceren taal. Mijn culturele tom tom heeft geen bereik.

Oude koek

Jawel!

Op de pont moet het nog, een masker.  Eén van de laatste plekken. Bij de aanlanding moet er ook 1,5 meter afstand gehouden worden.  Daarom de hartjes. En terwijl overal anders iedereen gezellig dicht bij elkaar staat werkt hier de magie van de regel nog steeds.

stand van het virus

Winkeltjes

De beurs is open. Meer dan honderd kunstenaars hebben een stand gehuurd en presenteren hun werk in de hoop iets aan verzamelaars te verkopen. Omdat het een beurs is en geen museale presentatie is het beeld anders. Minder experiment, meer dingen voor boven de bank. De kopers moeten het zonder de leidraad van galeries doen die normaal de kwaliteitsselectie voor hun rekening nemen. Men heeft alleen de eigen smaak als richtsnoer.  Het zou in principe een mooie ontmoeting kunnen worden tussen maker en liefhebber. De format van een beurs is net te streng om persoonlijke dingen toe te laten.  Meestal is het winkeltje spelen. Daarmee worden de kunstwerken meer dingen en de mensen meer professionals.  We maken er het beste van. Maar we raken er wel van in de war.

this art fair

Buitenlanders?

De laatste tentoonstelling was net te veel. Op de weg naar de uitgang vallen de drie jongens op. Dus niet alleen kunsttoeristen komen op dit prachtig gerestaureerde mijnencomplex. Gelukkig maar. We hebben genoten van de Duitse degelijkheid waarmee de hallen zijn opgeknapt. Van het eten, de beleefdheid.  En alles zo dichtbij, twee uurtjes in de auto.  We komen bij d eparkeerplaats. De vochtplekken onder de wagen zijn vers. De sporen van de plas duidelijk zichtbaar. En verdomd, daar nog één en in de bosjes de derde.  Het moet net gebeurd zijn. Met zijn driëen?De hoogte is niet van grote mannen.  'je staat hier wel goed uit het zicht, probeer ik nog. 'Wat denk je van een Nederlandse nummerplaat?' Even is het mogelijk om er een drama van te maken. Nee, de dag is te mooi. En die drie jongens, die moesten gewoon nodig plassen.

mag dat?

Conditioneren

Volgens de Amerikaanse econoom Kenneth Galbraith, adviseur van president Kennedy en inspirator van Joop den Uyl, wordt er te weinig over macht gesproken. Wat het is, hoe het werkt en hoe we er mee moeten omgaan. In zijn boek 'de anatomie van de macht' onderscheid hij drie soorten macht. Die gebaseerd is op straf en dwang, de macht die werkt met compensatie of beloning en de gecondtioneerde macht. De laatste is gebaseerd op wat je zonder na te denken beschouwt als juist. Niemand handhaaft die macht, we doen het uit onszelf. We doen graag wat hoort. En dat is fijn.  De wereld wordt er leefbaarder door. Er is een andere kant. Juist omdat die geconditioneerde macht zo onzichtbaar is, zo gewoon voelt, is ze het lastigst te bestrijden.  Vrouwen mag je ten tijde van het schrijven van het boek, 1983, nog commanderen, minder betalen en complimenten geven over hun figuur. Pas na heel veel rumoer en strijd wordt 'gewoon' een vooroordeel en later zelfs een afwijking.  We duimen voor de vrouwen in Afghanistan.

Macht volgens Galbraith

Uw privacy

De moeren waren verkeerd, ze moesten terug. Geduldig wachtend of de de juiste wel aanwezig waren kijk ik om me heen. Aha! Een fuck you vermomd als het omgekeerde. Je leest: We respecteren uw privacy zo erg dat we u niet kunnen helpen als u appt of belt. Eigenlijk staat er: klanten die bellen of appen vinden wij  super irritant en daarom willen we die niet helpen.  Begrijpelijk.  Een dagelijkse ergernis elegant opgelost. Respect. De mevrouw is terug.  De juiste moeren hebben ze niet. Ik bedank haar voor de moeite en complimenteer de wijsheid van een slanke assortiment.

Eufemismen

Vermoedens

Gewoon een beetje bouwafval. Hout, gipsplaat, plantenafval. In deze buurt denk je anders. De huurwoningen zijn klein en oud. Er is geen ruimte of reden om te verbouwen. Zeker geen hele wanden. Behalve dan als het is om iets te verbergen. Kwekerijtje bijvoorbeeld. Het vermoeden wordt versterkt als dezelfde soort gipsplaten en zakken bij nog twee andere vuilcontainers liggen. Even verder in de straat van de laatste bak staat een Vespa trike. Net zo een rode vlag. Want te duur, te vreemd. De tweedeling in de maatschappij mooi geillustreerd. Verdiensten die je wel en niet kunt laten zien. Bedrijfsafval dat je wel en niet mag afvoeren.

Showmodel

Sporen

Dat het feest was zagen we al de avond daarvoor. Auto, muziek, mensen.  En af en toe roept iemand iemand "Beuken!". Want gabber en pillen.  De volgende ochtend zijn er alleen nog resten. Vroegertje vanwege de regen waarschijnlijk. Geen festivals, geen discotheken. Wat kan je er van zeggen?

No Festival

Nieuw?

Na een lang artikel over Co2 neutraal vóór 2030 ben ik nog somberder. Allemaal techniek hoe we carbon kunnen verstoppen, vermijden of veranderen. Geen enkele zin over het veranderen van onze modus operandi. Bijvoorbeeld: in de naturr bestaat geen nieuw. Alles is de volgende of hooguit een veranderde vorige. Nooit nieuw.  Nooit afval. Misschien dat we het begrip 'nieuw' eens goed moeten bekijken. Misschien kunnen we een tijdje zonder.

Missie Nederland

Tekst in blauw schuingedrukt

Clubje

Ze hebben het goed. Opgewekt en rustig doen ze hun ding. Het is een uitje. Van de Nederlandse Club  Kendama. Een soort behendigheidsspel uit Japan. Een vroegere versie had alleen een stokje en een balletje en prikker.  Het balletje is met een touwtje verbonden aan de prikker en heeft een gat. Je gooit het op en probeert het op de prikker te vangen. Hun versie heeft een prikker en ook nog cupjes. Daarin kan de bal ook gevangen worden. We staan een tijdje te kijken hoe ze gooien en vangen, gooien en vangen. Het is een solitaire sport. Toch merk je dat dit clubje hecht is. Ze oefenen solo en houden elkaars vorderingen nauwlettend in de gaten. Er is ook een ster. De jongen met de smileybroek is pro. Hij doet wedstrijden en demonstraties in Japan. Ze zijn trots. Voort gaan ze weer. Het blijkt niet echt een eenvoudige kijksport. Hoewel alle type vangsten namen hebben kunnen wij ze niet echt onderscheiden. Na een tijdje vervolgen we onze weg en bedanken ze voor de uitleg. Nee, u bedankt voor het fijne gesprek! Zomaar een clubje aardige jonge mannen met een hobby. Hartverwarmend.

Kendama

Echt

Af en toe springen ze in beeld. Een dansje is het. Niet met elkaar, met de camera. En via de camera met het publiek. Heldere geoefende meisjesstemmen zingen een poppige song. Ook dat is voor het publiek. Het klinkt en oogt precies zoals het hoort. Om het een beetje speelser te maken rent de cameraman om hen heen. Ook dat is precies goed. Ze komen aan het einde van het nummer en zijn een beetje minder pittig en up. Vermoeidheid. Straks nog even het laatste couplet opnieuw doen. meldt de regisseuse.  Later loop ik ze even verder tegen het lijf, nog een shoot van een ander nummer. The voice kids of Junior Songfestival? vraag ik. Het laatste, juichen ze. Mooi hoor! complimenteer ik de meiden. De make up maakt hun gezichten niet ouder, wel professioneler. Stem op ons!  promoten ze. Ik beloof het. De fantasie die ze er bij hebben, is echt.

JSF

Beng beng

We kennen het allemaal wel: voor en na. De schaal is nog heel en dan ineens met  inhoud stuk op de grond. Remmen en plotseling is de arm gebroken. Een verschil van mening en een uur later is de koffer gepakt.  Zelfs mensen die een onomkeerbaar voor en na plannen ervaren het desondanks net zo sterk.  Voor en na, achteraf had alles op duizend manieren anders kunnen gebeuren. Toch is het zo gegaan en er is niets meer aan te doen. En we blijven in gedachten heen en weer bewegen. Geschokt. Ongelovig. We zijn gebouwd voor geleidelijkheden.

Toerist of buitenlander

Hij staat bij de kassa en gebaart. Iets met kaart? English, probeert de jeugdige kassiere. Hij schudt zijn net zo jonge hoofd. Nee. Hij wil een buskaart, helpt haar collega. Ze pakt een ov chipkaart uit de kassa la en houdt het omhoog; This?. Hij knikt. Die is acht euro, zegt d ecollega, en dan moet hij hem nog opladen. Want wij hebben een systeem waarbij je voor de drager van het saldo al flink moet betalen.  Hoe leggen we dat uit? verzucht de cassiere? Nu bemoeit de oudere klant zich er mee. Espanol? Francais? Deutsch? Nee, niks. Hij moet een kaartje in de tram kopen, niet dat ding. Besluit de cassiere, veel te duur. De kaart gaat weer de kassa la in. Hoe gaan we dat uitleggen.  Waaromheeft hij geen boekje bij zich?  De oudere klant suggereert een app? de meiden kijken en zuchten. Nou, translator kan wel natuurlijk. Your language? Chech, Tsjechish.  De collega pakt haar telefoon en typt. De klant achter me heeft een sixpack beer. 'This is fucking taking too long!' klaagt hij. 'But they are helping, He is Chech!' 'Speak Dutch or English, I don't care, it just takes too long!'knauwt hij. Ha! klinkt het triomfantelijk. De telefoon heeft een vertaalde zin: je kan een kaartje in de bus kopen. De jongen lacht, knikt, bedankt en rekent af. We zwaaien en de ontevreden expat maakt zich met zijn sixpack uit de voeten. 

you speak?

Voorbij

Ontkenning, woede, onderhandelen, depressie, aanvaarding: de vijf fases van rouw. En dan komt de laatste. De vuilnisman.

Elizabeth Kubler-Ross

Parresia

Vrijmoedig spreken, vertaald. We spreken erover over de telefoon en twijfelen: is vrijmoedig spreken zoiets als 'je bek een douw geven'? Beginnen te praten omdat je een aanvechting voelt dat te doen, zonder te weten waar het toe zal leiden. Emotie wordt taal. Of is het het voorrecht van de nar om uit te spreken wat iedereen al weet maar niet durft te zeggen.  Het doorbreken van een door angst of ongemak afdwongen stilte.  De nieuwe kleren van de keizer. Het recht om vrijuit te spreken, zonder ervoor gestraft te worden, was een essentieel onderdeel van de politiek bij de oude Grieken. Niet omdat je alles moet kunnen zeggen wat bij je opkomt. Het gaat om wat nog niet geformuleerd is of wat onbespreekbaar lijkt.  Het gaat om het afroepen van een tijdelijke,  voor het belang van de waarheid noodzakelijke, vrije ruimte. Als parresia ook hier traditie was, hadden we geen affaire Pieter Omtzigt. 

Partij Pieter O.

Participatie

Vader en zoon zetten de tent op. Tenminste, dat is het plan. De tent is nieuw, type schuurtent, de instructie ontbreekt. Twee pixelige prints tonen het gewenste eindresultaat. Wij eten een verjaardagsmaal aan de parkbank.  Na twintig minuten schiet ik te hulp. Pinnetje onderin de fiberglazen stok, trekken, schuiven en hij staat. De heren accepteren de bijdrage, corrigeren me, en vertellen me hoe ze het voortaan gaan doen. Participatie volgens het boekje: er is een probleem, er is kennis, er is bereidheid gezamenlijk tot een oplossing te komen.  De kennis wordt eigen gemaakt en we zijn allemaal wijzer. Aan het einde van de middag vragen we ons af hoe de wethouder participatie het proces eigenlijk ziet. Mogen we meehelpen de tent op te zetten? Of mogen we vanaf de zijlijn de tips roepen: Pinnetje! Pinnetje!  Waarschijnlijk kunnen we uit een catalogus een type tent aanwijzen en wordt een heel andere besteld. Want dat is het gekke met particpatie, het is de overheid die zegt hoe het gaat verlopen.

yes we can

Nationale trots

Schat 1975, aan de stijl te zien. Souvenir, KLM? Het is de shortlist: gevel, draaiorgel, delfts blauw, fiets, haring, klederdracht, koe, molen, klompen, kaas, bloemen. Twee vreemde eenden: poppekast en een soort feest/kermis.  Poppenkast is echt verleden tijd, feesten heb je nu overal, niet onderscheidend. Of is het een soort vergeten feest? Wat toen niet opviel, nu wel, zijn de mensen: wit, straight en dun.  En een soort losse tevredenheid. Niet de consumenttevredenheid, nee, lekker fietsen gewoon gezellig tevredenheid. Gewoon een lekker land. Trots op. Holland. Blij dat ik hem gekocht heb. Als herinnering. Want deze souvenir gaan we nooit meer maken.

souvenir

Uitzicht

Nog niet bewoond. Er worden nog dingen aangepast.  Rondom ramen die, adembenemde views. Ik ken het sinds de prijzen van huizen door het dak gaan: woonjalouzie. Nooit last van gehad. Nu staat het hebben van een goed huis gelijk aan geslaagd zijn. Dus veel view is veel goed gedaan. Het appartemant dat we bezoeken is van buiten niet mooi of interessant. Daarom hebben die vergezichten iets scheefs. Iets parasitairs. Wel moois zien, niet moois bieden.  Onredelijk natuurlijk, uitzicht is van iedereen. Toch is het lastig de nieuwgebouwde wijk niet door de ogen van de toekomstige kijkers te waarderen. Hoe zal het oordeel dan uitvallen? Slim verdiend of stom verspild.

meerwaarde

Bob is boos

Vanaf de overkant van de streaat lijkt het een aardig buurtinitatief. Een doos op een stok om aan te geven dat de kartonnen dozen ernaast kunnen staan. Een succesvol initiatief: er staan heel veel lege verpakkingen. Foto van maken! Goed voorbeeld. Dan blijkt het helemaal anders. Het is geen abstract teken: het is boze Bob. Een reprimande krijgen de straatgenoten: helemaal fout! Bob gooit alles netjes weg, zij maken er een potje van. Wees als Bob, hopelozen. Het karton ernaast is geen steun, het is protest. Het is een opgestoken vinger. De foto moet nu zeker gemaakt, als een heel goed voorbeeld van verkeerde psychologie. Fijn werkt, zuur is contraproductief. Happy Bob had een kansje. Boze Bob? No sir. No way...

kartonklep

Shuttle

Sommige dingen zien er precies uit zoals je ze had voorgesteld. De shuttle is inderdaad een zelfrijdend elektrisch vervoermiddel. Bestaat al 20 jaar, wordt gebruikt in 3 landen. Houdt met gps en magneten in het wegdek koers. Het is het zogenaamde 'last mile' vervoer. De afstand vanaf de op de centrale parkeerplaats en de omgeving. Hier de Erasmusuniversiteit. We hebben zin in een ritje. Kan even niet, de software wordt geupdate. Volgende maand weer. In de toekomst weliswaar, niet half zo ver in toekomst als we ons dan zullen voelen.

ritje

Naar links....

Van wie is het voetbal? Van wie is de vreugde over voetbal? Indirect van de sponsoren. Tenminste, dat is mening van de KNVB. Je mag juichen en hossenen oranje kleding gebruiken in je commercials als je meebetaalt aan het EK. Wanneer je dat niet doet mag je ook geen reclame maken waarin je die gekte inzet. Hoe moet het werken? Kijk eens wat wij mogelijk maken door te sponsoren! Kom je uit dankbaarheid dan iets bij mij kopen? Of: tof merk, want ze maken mijn vreugde mogelijk. Dat merk ga ik kopen. Die redenering is vreemd. Juichen is een emotie. Net als huilen. Misschien is het wel nooit ok te suggereren dat jouw producten een bijdrage leveren aan gevoelens in een privéleven. Aan geluk. Want dat doen ze niet. Spullen zijn spullen. Emoties zijn emoties. En de Snollebollekes zijn verschrikkelijk.

genieten

Hetzelfde anders

Na de tweede aflevering zijn ze uit elkaar. Moesten we eerst geloven dat ze gelukkig zijn samen, na een tegenslag blijkt het fundament zwak. Zij, schrijfster, leeft alleen voor haar carriere, haar partner wil een kind. De zwangerschap eindigt in een miskraam. Het tweede boek een flop. Zwart lesbsich geluk wordt scheiding. Mooi gefilmd, mooi geacteert. Alleen de verhaallijn. Klassiek 70-er jaren burgerlijk huwelijksdrama.  Man denkt alleen aan zichzelf, vrouw wil liefde.  Het verwart me. Op de één of andere manier verwacht je bij een andere sociale plaatsing ook een andere problematiek.  Niet de gewone hij is een eikel en zij is zwak koek. Of misschien zijn we meer gelijk dan  we denken.

master of none

comfort zone

Volgens de theorie over leren moet  je eerst bang zijn voordat het idee van gewoontes veranderen je zinnig lijkt. Wanneer je je comfortabel voelt met sigaretten roken of cocaine of een dikke buik is een betere gezondheid een theoretisch argument. Pas als je lelijk hoest, je vriendin vertrekt of je hartklachten krijgt, krijg je twijfels. Nog niet genoeg: het zien van anderen die het lukt te stoppen of te veranderen geeft de moed iets te gaan doen. Als we ons consumptiepatroon als een verslaving zien, of alleen maar als een slechte gewoonte in welk stadium zijn we dan? De politiek lijkt comfortabel, misschien een klein beetje verontrust. De gemiddelde consument lijkt ook niet echt angstig. Donkeroranje laten we zeggen. Terwijl realistisch gezien we naar fase groen zouden moeten gaan. Het meest verrassend is dat deze leer theorie erg populair is bij veranderingsmangagement in bedrijven.

leer techniek

Er is een dorp voor nodig

Markt. Groentekraam.  In de rij voor de kassa. De jongen voor me knijpt in de venkel en gooit hem dan in de bak met courgettes. Hij is zes, het is warm, hij verveelt zich. Met moeder mee leek leuker dan het is. Nog een venkel, knijp , gooi. De rij schuift op. Nu zijn het paprika's, knijpen, hop in de bak met aubergines.  Hé, zeg ik, hé, jongen. Hij kijkt om. Niet doen! Want dat moet hij niet doen. Het is irritant en niet nodig. Moeder, mooie hoofddoek, draait en blikt. Wat ze van het gedrag van de jongen vindt weet ik niet, mijn commentaar krijgt geen duimpje. We schuiven weer verder. De peterselie, scheur nu, niet knijp, en hop in de bak met aubergines. Nog een keer. 'Hé, hallo, niet doen!' De jongen stopt. 'Is mijn kind!' Snauwt de moeder naar me. 'Mijn kind, niet jouw kind.' 'En u bent een fantastische moeder, ' 'Niet hem aanraken',  bliksemschicht ze. 'Ik zal hem redden als hij voor een auto stapt, ook als u er niet bent. Ik doe alles voor hem. Maar aan allebei de kanten'.  Ze kijkt me misprijzend aan. Bemoeial.  Er is een dorp voor nodig om een kind groot te brengen, is een gevleugelde uitspraak. Hoe zou dat werken in een stad?

een dorp nodig

Clichee

De sfeer op de kunstmarkt is feestelijk. Eindelijk, samenkomen, het kan weer. Kijkers en aanbieders dragen nog wel maskers, maar het is oppervlakkig maskeren. Als voorschrift. Geen preventie. Ik doe een rondje. Alle schilderijen lijkten op kunst. Sommige imiteren oude meesters, andere meer recente stijlen. Het blijft wonderlijk interpretaties te zien van het werk van Jackson Pollock. Als vertegenwoordiger van het abstract expressionisme was de individuele energie de sleutel. Als concept niet gecompliceerd. Toch blijkt het lastig genoeg. Ook colorfield painting, het beperken van het aantal expressie mogelijkheden tot het aanbrengen van één kleur, is gecompliceerd. Dode velden zie ik. Schilderijen die doen alsof. Waar ligt dat aan? Amateur kunstenaars nemen het resultaat mischien wel te serieus.  Zo serieus dat ze het proces van het maken van het schilderij, het ontstaan ervan overslaan. Daarmee eigenlijk het feest missen. Amateur betekent liefhebber. De vraag is wat het onderwerp van die liefde is. Het scheppen of de bewondering.

Dit is een button

Nep denken

'Want ik ben bezig over hoe ik mijn huis moet verwarmen. Gas, of toch een warmtewisselaar. Tweedehandskleding. Geen vlees. Bijna geen zuivel. Ja, wat kan ik nog meer doen?' Ik knik. ' Hoe ver ben je bereid te gaan ? De volgende stap lijkt mij activisme. XR, extinction rebellion. Is dat iets? ' Ik had ook zoutzuur kunnen gooien. 'Dát wil ik niet. Dáar ben ik op tegen. Shell Must fall enzo. Dát vind ik niks.'  We zijn ineens aan tegenovergestelde kanten beland.  'En de uitspraak over Shell dan. De rechter is het met ze eens. Iets minder radicaal, maar toch..'  Daar is inderdaad niets op tegen. Maar vallen, Shell... Op de één of andere manier is het precies die onwil die echte verandering in de weg staat. Wel Co2 OK zijn. Het wereldbeeld van groei en winst en corporate niet los willen laten. De Neo Liberale Gutmensch. D66, Groen Links met een eigen huis en een  internationaal netwerk. Pas lang nadat we wijselijk ieder ons weegs waren gegaan, onder het mom van even een drankje halen, komt het antwoord. Wat ik had willen zeggen:  Als je je claims niet verandert, verandert er niets. Eet vlees, koop alles nieuw maar accepteer dat Shell moet vallen, economie een gemankeerd drogbeeld is, vooruitgang bestaat uit fundamentele globale herverdeling van macht en rijkdom. Stook kolen, maar laat  het grote redelijke gelijk los.

Eco miljonairs

Verschil

I love how you put your history into it, zegt het jurylid serieus. Want nog beter dan iets moois maken is iets persoonlijks maken. Iets wat jouw ding is. Een beweging naar achteren maakt. Waarin je je terugtrekt naar het aller eigenste zelf.  Waar je helemaal verschilt van anderen. Filosoof Chantal Mouffe gelooft ook in verschil. Maar dan als een begin van toenadering. Een verkenning. Vanuit het verschil, vanuit interesse en betrokkenheid maak je een gedeeld gebied. Hoe zou het compliment van het jurylid dan klinken?  I love how you left your history out of it? Of, 'I love how you shared your history.'

Chantal Mouffe

Ongeluk

Ongeluk. Scooter, auto. Halve minuut later en een klassieke hulp scene. De112  belster op de achtergrond. De slachtoffer helpers geknield, waarschijnlijk heeft de persoon rechts ervaring met ehbo.  De bijna helpers, op de tweede ring. De getuigen die iets willen vertellen. De geschrokken toeschouwers. En de man die zich over de automobilist ontfermd. Ondertussen rennen kleine jongens rond, staan er nog verder weg lachende pubers. Zonder enige regie is er perfecte rolverdeling. .

wat wij kunnen

Toch!

Halverwege de show val ik er in: songfestival the concert. Flauw, commercieel, nationalistisch, kitsch. Wegzappen? Nah.. Lenny Kuhr zingt 'de troubadour',  jeugdliedje. 'vrede', 1993, Ruth Jacott  volgt. Voor ik het weet klinkt het laatste nummer: Euphoria!, Loreen, Zweden, 2012. Ondertussen heb ik meegezongen, gedanst en breed geglimlacht. Ik dacht van niet. Ongemerkt ben ik onderdeel geworden van een groep . Een fan.

Meer Fans

Dubbel

Moeder heeft haast, dochter is vooral opgetogen. Precies hetzelfde zijn ze vandaag. Kleren, schoenen, haren. Wij zien ook de bewegingen die op elkaar lijken, hoe ze lopen.  Elkaars evenbeeld. Ik denk zelfs dat ik ook de moeder van moeder zie met ooit haar meisje als kleine dubbelganger .

Twinning

tuinkunst

We bewonderen de nieuwe uitbouw van de buren. Netjes, plek voor de scooter, ruimte om te zitten, ook als het regent. En nog een leuke border groen. Vandaaruit kijken we verder. Wat blijkt: we hebben van alles wat. Langer gras en een royale border, kort gras en tuinstoelen. De volgende is helemaal betegeld op een struikje en nog wat planten na. Dan: betegeld en wat uit zichzelf groeit. Daarnaast ook betegeld met een flinke barbecue hoek.  En de laatste: overgroeid. Bij alles kunnen we ons een beleving voorstellen.  Van centraal in het woongenot tot iets wat er gewoon is en waar je nooit komt. In al zijn diversiteit een prachtig uitzicht.

tuinkunst

Anti kapper?

De groene gehaakte lijkwade van  gezonde iep  is prachtig.  'Boom 7' adverteert op het bord ernaast.  Zijn zij nou kappers of anti kappers? Activist of promotor? Is het haakwerk een sluwe advertorial... Oordeel zelf.

Boom7

Lastig

Indrukwekkend, is mijn eerste gedachte bij het zien van de stapel. Studiemateriaal voor het onderzoek. Verder zeg ik niets. We hebben het er niet over. Want wat moet je er over zeggen, wit op wit. 'Erg He?' Dat valt wel mee. Die stapel stond er tien jaar geleden nog niet. 'Interessant!' misschien. Valt ook wel mee. Onderdrukking en uitbuiting zijn nogal eendimensionaal. 'Schandelijk' dan. Kan. Want dat is het wel. 'Waren we blind?' is ook een optie. Nu we beginnen te zien blijken er gewoon niet zo heel veel aantrekkelijke invalshoeken te zijn. Mee lijden is pretentieus. Boete doen ook. 'Wees solidair en geef je privileges op!' Mede daderschap is cynisch genoeg ook een privilige. Lastig.. De meeste verhalen hebben alleen daders en slachtoffers, weinig andere posities. Lastig.  Misschien beginnen met dat te zeggen: Lastig. 

buddy

Nextdoor

De envelope is al heel vriendelijk geadresseerd: Aan de 'buurvrouw/man op dit adres'.  Terwijl hij op tafel ligt gok ik: postcode loterij? Vrienden loterij? Zieke huisdieren, vluchtelingen? Nee, die niet. Eenzame ouderen? Dat zou kunnen. De brief  is al net zo vriendelijk. Buren helpen elkaar, delen spullen, hebben contact. Met deze app! Alarmbellen. Hoezo app? Ik moet inloggen om mijn adres te bevestigen? Rode lampen, scam alert! Mijn reactie is een gevolg van wat Nina Schick de 'infocalyps', het failliet van feiten noemt. Haar boek over 'deep fakes', niet van echt te onderscheiden digitaal gemanipuleerde beelden en video's, opent een afgrond. Want wat je ziet is niet perse wat je ziet. Wat je iemand hoort zeggen kan ook een bewerkte versie zijn . Je kunt je waarnemingen niet vertrouwen. In die stemming wordt een buurtbrief met een app meteen een valsstrik, een opgezet bedrog.  Na grondig controleren blijkt het allemaal ok. Het is voor de buurt, de afzender bestaat en nee, niemand wil geld. Pfff. Wat was het idee achter nextdoor ook weer? Oh ja, het vertrouwen en contact onderling versterken.

Deep Fakes

Doden Dansen

Schande, dat ze dóórdansen na zoiets.  Het acht uur journaal was er heel stellig over: nu er tijdens het  Ultra Orthodox Joods festivalLag BaOmer45 mensen door de massa bezoekers dood gedrukt zijn is dat wel heel ongepast.  Juist niet. Want ultra Orthodoxe gelovigen zijn extreem in hun opvattingen. Je danst uit dankbaarheid en vreugde omdat je gelooft. Alsof je verliefd bent. Je vertrouwen is volkomen. Wat god doet is goed gedaan. Als er mensen sterven tijdens het feest is dat ook een goddelijk wijze beslissing. Doorgaan met dankdansen dus. Je begrijpt er niets van, is ook helemaal niet belangrijk. Je hebt je overgeleverd aan een hogere macht. In Nederland was dat bij bijvoorbeeld streng gereformeerden ook het geval. Geen vaccin. De beslissing komt van boven. Nu is spiritualiteit iets heel anders en koop je een boeddha, diverse varianten,  voor 99 cent.

Lag Ba Omer

stiekem

Als je niet rookt interesseren sigaretten je niet. Vandaar dat me nog niet was opgevallen dat ze tegenwoordig verstopt zijn. Je mag niet meer naar sigaretten kijken. Dat is voor rokers, of prille ex-rokers neem ik aan: Zien is doen. Of is het om de schokkende afbeeldingen van rotte longen of gezwellen die op de pakjes staan. Vooral die van rotte tanden met tumoren is erg vies. Blijven niet rokers van verschoond, voortaan. Het verbergen is de volgende stap in een reeks. Eerst niet adverteren. Dan de waarschuwingen op het pakje. Vervolgens met foto. Leeftijds controle. En natuurlijk voortdurend prijsverhogingen. Nu dus achter het gordijn. Toch worden die pakjes daarom ook weer spannend en stiekem. Precies dat gevoel waarmee je die eerste sigaret probeert op te roken. Het mag niet en ik doe het toch. Ben benieuwd naar het effekt. Wordt het Uit het oog, uit het hart, of: verboden vruchten smaken het zoetst?

Uitstalverbod

Koning spelen

Pas na twee dagen valt het kwartje: koningsspelen! Want dat waren die onverwachte kinderaktiviteiten in het park. Nu nog de koningsdag. De tussentijd tussen zware lockdown en soepelheid. Hoe gaan we het doen? Wel vrijmarkt, geen feest? Vrijmarkt, feest, geen drank? Of Vrijmarkt, feest , drank en politie? We gokken allebei op het laatste. Het is niet of hetzelfde als altijd. Want Coronamaatregelen zijn veranderingen afgedwongen door een omstandigheid van buiten, geen echte verandering. De alternatieve evenementen die georganiseerd worden zijn digitale replica's van 'normaal'. Nu het bijna over is, de beperkingen, voelt het als ook een gemiste kans. Op een proef jaartje republiek bijvoorbeeld.

Koningsnacht

Anticiperen

Gisteren kwam het bericht: 28 april kan het, terassen. Vandaag spot ik de eerste al: fris geschroefd en geverfd. We hebben er zin in.

nieuw!

Aardig

Vergaderen kunnen we al. Plannen maken ook. Taakverdelingen maken, lijsten, data opstellen. Heel de dag zijn we er mee bezig. We hoeven alleen het doel te veranderen. Geen winst meer. Geen euro's. In plaats daarvan Greenpoints. Iets waarmee duurzaam gemeten wordt. De kunst wordt er zo veel mogelijk van te produceren. Blijven vergaderen, lijstjes blijven maken. Alles checken en vinken. Gewoon alleen een ander doel. Verder blijft alles hetzelfde. Moet toch kunnen?

Het kan wel

R.S.V.P.

Na een uur zijn ze weer terug. De fles port verdween bij het eerste bezoek in 10 minuten. Dit keer is wordt  bier gedeeld.  Ondanks het terrasverbod is drinken in de openbare ruimte nog steeds niet toegestaan.  Geoefend gaat het blik dus terug in de tas. Het drinken is gewoon. Wat opvalt is dat iedereen op precies dezelfde plek zit.  Die honkvastheid is in de mens ingebouwd lijkt wel. Tijdens cursussen ligt de plaatsverdeling na de eerste avond vrijwel vast. Bij congressen net zo. Jouw plaats. Terwijl niemand je die plek dwingend heeft voorgeschreven. Jouw plaats is ook niet beter, zoals de beenruimte plek in het vliegtuig dat is. Gewoon jouw plaats. Ergens anders zitten voelt raar. Ook als je op straat woont en je geen enkele plek de jouwe is.

Plekdrift

They Too!

Ze maken veel lawaai, de vijf eenden. Eén ervan is een vrouwtje. Ze hebben er zin, in dat vrouwtje. Zij bukt en rent. Zij zijn net zo snel. Mijn wandelgenoot ziet het en roept: 'Hé daar, hou eens op.' Verontwaardigd loopt hij naar de eenden toe en maakt wegjaag gebaren. Ze lopen alle vijf geschrokken een stukje verder. 'Gewoon een groepsverkrachting, zag je dat?' We lopen verder, hij is tevreden. Me Too solidair! Zo snel gaat het. Eerst kon alles, nu moeten ook dieren voor intimiteit eerst toestemming vragen.

Duck Rape

De dupe

Iedereen in de portiek had de brief van de gemeente gekregen: Pas Op met Oplichters! Bij de lift hangt ook nog een poster. "Wees voorzichtig met mensen die u subsidie beloven!" Rare shit, dacht ik.  Wie heeft er ooit subsidie aangeboden gekregen? Beetje neerbuigend ook. Tot ik vandaag de kaart in de bus krijg. Glimmend, wervend. "100 miljoen subsidies beschikbaar! Vrijblijvend informatie. Bent u een gezin? Dan heeft u recht op 8000 euro!"  Het ziet er goed uit. Ook de website is precies betrouwbaar genoeg. De voorwaarden zijn in mensentaal geschreven en beloven "..  dat we zeggen hoe het is. U bent de klant".  Er is een kvk nummer, een adres. Alleen de wonderlijke naam: CJPD en de hoge voorbeeld bedragen verraden het bedrog. Wat is het verdienmodel? Simpel. Als je precies wilt weten voor welke subsidie jij in aanmerking komt moet je 25 euro betalen. Ongetwijfeld gaan de subsidie aanvragen ook nog geld kosten.  Ik begrijp de verleiding. Vijfntwintig euro is een kleine inzet voor een mogelijk hoge opbrengst. Daarbij. Subsidiegeld is van niemand, het is niet alsof je steelt.

CJPD

Noorse Glijbaan

De zomer voor de laatste was er een Spaanse Pluim. Hete lucht uit het zuiden van Spanje daalde bij ons neer, het werd 40 graden of meer. Je kon het voelen en ruiken. Ongewone rare hitte. Nu hebben we een Noorse Glijbaan. Poollucht uit Noorwegen komt hier voorbij. Beide fenomenen hebben gemeen dat ze niet echt voelen. Het is wel weer, maar geen echt weer. Zo kijkt ook iedereen met weer een winterjas aan. Wel aan, maar geen winter. Eigenlijk waren de zomerdagen van een week geleden,  ja precies een week geleden, net zo. Ook zomerkleren, maar geen zomer. Dat zal dus klimaatverandering zijn. Allemaal weer dat geen weer is. Een verschijnsel, een fenomeen. Nu soms nog met een naam. Waarschijnlijk gaan we ook geen winter of zomerkleren meer dragen. Een soort all wheather technische outdoor kleding. Met een 'welja, waarom niet' gezicht erboven. Want er is toch niets meer aan te doen.

carbon brief

Frame of mind

In de studio zijn ratten. Ratten zijn geen muizen. Ze zijn van een andere orde. Niet bang, sterk.Slim. Alleen blik en glasen metaal weerstaan. Plastic containers was voldoende tegen muizen, ratten hebben er geen enkele moeite mee. Na een aantal succesvolle emmertjes, rijst, suiker, is nu geleerd dat emmer lekker is. Deze is gevuld met kleingeld. Niet lekker. Terwijl ik er naar kijk zie ik het perspectief. Voor ons is het een puinhoop, vies, kapot. Ratten hebben geen bezit, geen emmertjes, geen geld. En geen puinhoop.  Wij vinden het viezerikken. Terwijl wij net als ratten met de natuur omgaan. Alles mag kapot op zoek naar buit. Dank je ratten. Dat was leerzaam.

rat smart

Festival jezelf

Het is warm. Het is druk. Met je ogen dicht hoor je een soort zoemen. "als het zo is... Laat dan die zomer maar komen" zegt een passerende jonge man met opwinding in zijn stem. Want het is spannend, het is opwindend. Er hangt iets in de lucht. Toch is er niets aan de hand. Geen muziek, geen dj. Geen acts. Geen bar. De attractie zijn de mensen zelf.  Het voelt als een ontdekking.

overbodig?

Ziek

Ramsey Nasr betoogt in  Buitenhof nog een keer dat in het Corona kern team óók een kunstenaar had moeten zitten. Want: mogelijke toekomsten, daar is de kunstenaar nou eenmaal dagelijks mee bezig. Nu is er na een jaar alleen technisch gesproken over het virus. Niet over wat er gebeurt met de maatschappij.. Hij heeft helemaal gelijk. Ineens springt een gedachte over. Niet alleen het individueel lichaam is ziek, het collectief lichaam is het ook. Corona is gevaarlijk omdat de afweermechnismen in het lichaam op hol slaan.  Die moeten gedempt worden. Met het collectief lichaam gebeurt hetzelfde. De afweer tegen alleen maar regels ontregelt het functioneren van ons collectief lichaam. We lijden omdat we verscheurd zijn, geen geheel meer.  We vallen onszelf aan.  Net zo als bij de corona bestrijding in het individuele lichaam moet er kalmte komen. We moeten elkaar gerust stellen. We horen bij elkaar, we komen weer bij elkaar. We zouden het moeten durven zeggen. Het verlangen niet vermommen als terraslust.

Ramsey Nasr

Prijs

Vanwege de Covidmaatregelen is de uitreiking uitgesteld tot eind maart 2021.  Want elkaar kunnen zien en samen het glas heffen is toch feestelijker Het mag niet baten Nog steeds zijn bijeenkomsten niet toegestaan. Daarom maar het digitaal alternatief. De Maaskantprijs is een oeuvre prijs voor iemand die een belangrijke bijdrage heeft geleverd aan de architectuur. Prestigieus. De winnaar, Michelle Provoost, is een kritische, maatschappelijk betrokken architectuur historicus. We openen de Vimeo link. Niets.... Een kwartier na aanvang krijgen we een alternatieve link.  Gekraak, geen beeld. Dan maar naar het Zoom kanaal dat bedoeld is voor de nazit. We zien haar heen en weer lopen en live haar eigen prijsuitreiking missen terwijl we zien dat ze ziet dat we kijken. Uiteindelijk wordt het juryrapport  via Zoom opnieuw voorgelezen en bedankt Michelle met een speech die klinkt als een klok.  De open schermen geven haar een zichtbaar maar ge-mute applaus. Wij heffen in de werkelijkheid van onze huiskamer glas: Michelle gefeliciteerd!

Maaskantprijs 2020

Straatwerk

Hij knikt, het gaat. Mooie wagen! Hij bedankt en spuit verder aan het voorspatbord. De auto is een project. Al wekenlang is hij bezig. De straat is zijn garage. Iets dat vroeger veel voorkwam maar nu uitzonderlijk is. Het mooie aan werk op straat is het praatje. Want dat mag, als voorbijganger mag je de werkman aanspreken. Gaat het goed, wordt mooi, wat ga je er mee doen. Kan allemaal. En het gebeurt. Hij werkt, praat, werkt weer door. Dit is het laatste spatbord. Eigenlijk jammer.

Mag Dat?

Inspraak

De voorzitter opent de vergadering en heet iedereen welkom. Allereerst: de presentielijst. Cirkeltje na cirkeltje klikt even kort de camera aan: aanwezig. ëen cirkel blijft dicht en licht toe: de initialen komen later, dit is de vervanger. De commissievergadering begint en omdat er een inspreker is bij een onderwerp wordt dit agendapunt naar voren gehaald. 'Dan kunt u nu beginnen"nodigt de voorzitter uit. De inspreker spreekt, blijft binnen de toegestane 3 minuten. Daar komen wat digitale handjes, vragen.  Inspreker antwoordt. Er is sprake van suggestie van gelijkheid. Allemaal pratende hoofden voor boekenkasten of schilderijen. Ervaren in het in levende lijve inspreken weet ik dat juist de ongelijkheid onderdeel is van dit democratisch privilege. Juist omdat je geen onderdeel uitmaakt van de raadstafels, apart in een microfoon moet spreken, er nog wachtenden achter je staan, wordt duidelijk dat je de rol van buitenstaander hebt. Je wordt niet geconsulteerd, je protesteert, ageert, meld je omdat je niet gezien bent, niet gehoord. Digitaliteit ontneemt je de theatraliteit van de ongelijkheid. Die goed begrepen ongelijkheid is essentieel voor een functionerende democratie.

Digitale Democratie

Wensdenken

Zo maar ergens op de straat geplakt, de sticker: klaarmetRutte. Denk het niet. 40 stuks zetels werd gisteren tijdens het Eén Vandaag debat voorspeld. Het debat was afschuwelijk, oppervlakkig en navelstaarderig. Geen buitenland, geen toekomst. Het had iets van een klassenavond waar de slimste, de mooiste, de wereldverbeteraar en de antiheld elkaar proberen af te troeven. De kosmopolitische vriendin heeft een verklaring voor de slappe standpunten: jullie weten niet wat links is. Ooit was er een kabinet De Uyl, daarna en daarvoor altijd rechtse politiek. Het is zo. Toch maar weer stemmen.  Hopend op kritische nieuwkomers. Hopend dat het meevalt. Hopend dat er geluisterd wordt naar die het kunnen weten.

Pieter Omtzigt spreekt

Aangepast

De waterhoentjes hebben een drijvende zwerfvuil villa, de zwaan komt schooien om brood. City Life. Hun aanpassing aan ons leven valt al niet meer op. We hebben nog wel een beeld van hun  natuurlijk bestaan. Wat is eigenelijk onze natuurlijke staat van zijn? Op de één op andere manier moeten we ons dat kunnen voorstellen om anders te kunnen leven.

Plato

Binnenlanders

Bij toeval zijn we getuige. De boog, de vlaggen. Bruiloft. Geduldig wachten we op het verschijnen van het echtpaar. De bruidsmeisjes komen eerst, schalen en tasjes in hun handen. De klaarstaande RAM SUV's blijken nog op slot. Neef piept de deuren vanaf de bovenste verdieping, waar de bruid met haar ouders woont, open. De bruidmeisjes klimmen via de automatisch  uitgeschoven treeplank naar binnen  en brengen tasjes en schalen in veiligheid. Het moment supreme. Bruid en bruidegom verschijnen. We applaudiseren. De drone met camera zoemt monotoon door het gebed. Daarna klappen we weer. Het bruidspaar vertrekt met gevolg. De motoren brullen. Het is gek. De kleding, de rol van de bruid, de vlaggen, de monsterauto's, het zijn allemaal zaken waar we ons kritisch mee verhouden. Toch willen we niet kritisch zijn. Want eerst moeten we welkom heten. Eerst samen, dan verschil. Dat voelt als de goede volgorde.

vrouwendag

Heimwee

Vanuit het raam ziet het er uit als een geslaagde bijeenkomst. Er wordt gepraat, gelachen en vertelt. Het beeld is een normale uitzondering geworden.  Lange jassen en een bepaald soort hoofddoek is een specifieke look, niet langer exotisch. De overeenstemming  in kleding suggereert een eigen ruimte, een wereld met een eigen tempo. Een naar elkaar gerichte aandacht. Geen competitieve parade. Terwijl ik kijk realiseer ik me ineens dat dit ook gaat verdwijnen. Net zoals hoeden verdwenen zijn. Een nog algemener normaal zal waarschijnlijk langzaamaan overheersen. Ik krijg spontaan culturele heimwee.  

trend

Stem

Verbaasd kijken we naar het commentaar op de verkiezingsposter. Nog steeds een koorbal dus. Terwijl MR ondertussen getransformeerd is naar een machtspoliticus pur sang. In het decennium van zijn premierschap werden de kunstne , de zorg en het onderwijs uitgekleed. Veranderde de overheid in een op besparingen gerichte managementmachine. Daar hebben we blijkbaar geen beeld bij. In ieder geval geen gezellig 'ons-ig' beeld. Want in NL doen we  alles in compromis consensus polder geen kritiek is negatief modus.  Er is een taboe op verzet. Dus kunnen we ook niet strijden tegen iets. Iets verwerpen of afdwingen.  En eigenlijk ook niet politiek zijn. Want uiteindelijk gaan we ook met onze tegenstander: naar de kroeg.

Debat

Hard werken

Het monopolie op geweld is hetzelfde, de uitvoering wisselt van stad naar stad. In Amsterdam is de aanpak anders. Veel meer in teams, het tempo ligt lager, je hoort als het ware het overleg met de leiding op de achtergrond. Hier in Rotterdam is inderdaad het credo 'niet lullen maar poetsen'.  Voorkómen dat iemand gaat zitten, want als demonstranten eenmaal zitten heb je een probleem. Voorkomen betekent douwen, trekken en klappen. Voor de zekerheid nog wat honden. En binnen vijf minuten was een bijna blokkade gewoon geveegd.  Wanneer je naar hun ogen kijkt zie je de adrenaline en de focus. Het is werk, het moet gedaan worden. Zijn wij, de demonstranten, op dat moment nog mensen? Ja, in abstractie. We zijn vooral als bladeren voor de straatveger, losse rommel voor de huisvrouw. Opruimen en klaar.  Leuk is anders, maar iemand moet het doen. En als het weer lekker schoon is heb je toch een gevoel van voldoening. Dat zagen we ook, daarna.

XR, NL & politie

Complex

Het eerste project met een maatschappelijke thema. Er moet onderzoek gedaan worden, analyses gemaakt. We geven een extra uur 'politieke achtergrond van je thema'. Zuchten, lege blikken, ongemak. Want het is kritisch en kritiek hebben is lastig merken we. Kritiek is negatief. En precies dat duwtje waarmee ze hun grip verliezen. Zelf gepokt en gemazeld in de traditie van kritische theorie verbaast het ons. Toch blijkt keer op keer dat de actualiteit bevatten al bijna te veel is. Niet omdat ze dom zijn. Gebrek aan training in reflectie vermoeden we. Het is verontrustend, moeten navigeren complexe tijden  en bang zijn de bestaande orde te durven bevragen.  Bovenstaande afbeelding zijn de door de schrijver W.E.B.  Du Bois in 1898 verbeelde statistische data over zwarten en hun inkomen. Lenig, vernieuwend en vol zelfvertrouwen.  Die houding zou je hen wensen.

W.E.B. Du Bois

Weekje!?

Maakten kinderen vorige week nog sneeuwbabies, sommige om mee naar buis te nemen voor moeder.., nu wordt gezellig een flesje wit gedronken. De grotere omstandigheid, klimaatcrisis, is duizelingwekkend, hier, aan de grond weten we toch precies hoe we van de effecten optimaal moeten genieten.  Is dat nu goed of griezelig?

Texas black out

Welkom!

De vrouwen kijken alsof ze er veel van verwachten: de senioren appartementen. De banner is op meerdere manieren ongewoon. Zorg voor senioren wordt niet vaak gepromoot met de doelgroep zelf. Meestal is het een afbeelding van het te bouwen appartement of van het te genieten uitzicht. Oude mensen die er ook nog uit zien als oude mensen zijn nog zeldzamer. De normale reclame oude mensen zijn fitte slanke jongmensen met grijs haar. Zwárte oude dames zien we eigenlijk nooit. Tenminste, als doelgroep. Wel als diversiteits geruststelling in folders. Oude zwarte mensen die zorg nodig hebben zijn welkom. Een visuele primeur.

reclame en kleur

Schatje

Ik doe mijn ogen open en twee nonnen in winterjassen komen voorbij.  Dan volgen echtpaar met honden. Hun vacht gelig tegen de sneeuw.  Je ziet zo dat het liefde is, tussen baas en dier. Hond 1 ziet de doos niet. Hond 2 wel. Een doos, een ding, een prooi. Grommen eerst, scheuren nu. Bazin kijkt naar baas. Een Schatje is het toch. Schatje gromt en scheurt verder. Hond 2 wil door. 1 nog niet. Vrouwtje wacht. Pas als doos geen ding meer is, alleen snippers, wil hij door, Schatje. Ondertussen denk ik dooi, prut, rotzooi, kutbeest. Geen Schatje

Dozen & Container

Prioriteit

Te strooien, niet te strooien. Vorstdag drie laat een patroon van keuzes zien. Winkels strooien soms. Coffeeshops altijd. Advocatenkantoren: ja. Pleinen, parken: nee. Wij prefereren wit boven slurrie.  Daarom lopen we langs de beelden. De sneeuw  accentueert de vormen. Verheugd zien we dat de bijbehorende roestvrijstalen tegels met informatie vrijgemaakt zijn. We stellen ons voor dat een mens met een bezem of schop langs geweest is. Kunst is dus belangrijk genoeg. Pas de volgende dag zie ik een zelfde roestvrijstalen tegel glanzen in een sneeuwveld. Weer een bijschrift? Nee: hondenuitlaatplaats. Ik begin te vermoeden dat het iets met de wisselwerking van het metaal en zon te maken heeft. Jammer.

rodin

Plezier

Zo slecht als we weten wat we moeten doen met Covid, zo goed weten we wat we moeten doen met sneeuw. Ballen, poppen, met mondkap, grafitty, alles komt gemakkelijk. Nog bijna een week!

art & snow

Wennen..

Ooit was het 'kabouter Buttplug', de bijnaam van het  kunstwerk 'Santa Claus' van Paul McCarthy,  aanstootgevend. Ooit was hij de inzet van raadsvragen. Oorzaak van volkswoede. Nu is hij het beeldmerk van de feestverlichting van de Binnenweg. Alles went blijkbaar. En wordt dan omarmt.

Santa Claus

Afgeknapt

De aanslag gemeentebelasting is binnen. Verassing: de geschatte WOZ waarde van het appartement is nu 222.000 euro. Lijkt nogal veel. Ik blader door de map 'Huis'.  2016: WOZ waarde 109.000 euro. In 5 jaar is de waarde dus verdubbeld. Waanzin. Verontrustend. Het gentrificatie spook waart rond. Wonen wordt beleggen. Terwijl ik nadenk hoe ik bezwaar kan maken tegen de aanslag, krijg ik bijval van '@donderbuik'.  Gelukkig.

WOZ 010

Barkie appen

Hij lijkt overtuigd. Tijdens de wandeling van studio naar supermarkt klinkt achter me een dringende oproep. "Nee man. Dat hoeft niet. Kijk, je kan gewoon iedere maand zeg 5 barkie appen naar je moeder in Marok. " Zo, denk ik, vijf barkie iedere maand, dan moet je wel goed verdienen. Maar ja, het is je moeder. En inderdaad, als je het kan appen, wel zo makkelijk. Voor me lopen vader en kind. Vader steekt een sjakkie op. Stinkt. Vindt zoon ook: "pappa wanneer ga je stoppen met roken?" Het lijkt wel een reclame. "als ik veertig ben". Lijkt me een goed idee. Papa heeft overgewicht en hoest. "maar als je dan maar vijftig wordt, dan ben je tien jaar te laat gestopt"  zegt zoon serieus bezorgd. Vader moet lachen om zo een schat van een jongen. " Papa gaat oud worden hoor". Ik hoop het. Daar is de hoek al. Ik sla af, Barkie en Roken lopen door.  Naar corona maatstaven toch een leuk praatje gehad.

vijf barkie

Trossen Los

We lopen langs de kade. We zien het idee, het gedicht, de mal, de verf.  De gelegenheid laat zich raden... We denken te lezen:

zo vaak vertrokken

zo vaak teruggekomen

nu voor altijd

alleen de meerpaal nog

met trossen van herinnering

mooi...

kunst, grafmonument

Blik

Hier dan even in. Nog niet eerder konden we de binnenplaats op. Oud pand, 1537 staat boven de poort. Geweldig. We mogen zelfs naar binnen, zegt de mevrouw. Interieur iets, menen we gezien te hebben. Klopt. De vroegere patricierswoning staat vol met meubels. Poef, stoel, kleed, bank.... En boven de bank. Stilletjes lopen we rond. Het blijkt geen toevallige misser, de vierkante meter glossy Afrika. Het is een product. Vanaf 3000 euro zonder lijst. Er zijn ook boeken. Bank na bank staren halfblote zwarte jonge vrouwen langs ons in de verte. Zaal na zaal meester knecht porno. Eindelijk is het klaar en lopen we naar buiten. 'Bedankt, prachtig hoor.."  mompel ik hypocriet.  Zou dit nou verkopen, vragen we ons af. Ik ben het niet eens en denk van niet. We vragen het na. Het verkoopt.

eddy van gestel

Bedankt...

Teleurgesteld ga ik naar huis. Het met zorg uitgekozen kadootje is niet uitgepakt. Te veel bezoekers, te veel gesprekken. 'Hoezo jammer?' vraagt een vriendin verbaasd met Duitse wortels. Want in Duitsland worden kadootjes nooit uitgepakt waar de gever bij is. Dat gebeurt achteraf. De gever krijgt een kaartje als bedankje. Het niet uitpakken is juist beleefd. Want dan vallen de onderlinge verschillen tussen de giften minder op. Ook blijft de reactie van de ontvanger, blij, opgelaten, teleurgesteld, in het midden. Het is waar, geven is een ritueel. Geen wedstrijd. Geven is haar eigen beloning. De reactie op het kadao komt de volgende dag: Positief, complimenten. Het is fijn, toch, de reactie na het uitpakken is niet te evenaren...

 giri

Vertrouwen

Gewoon een onderdoorgang met gewoon siergrafitti. Gedoog grafitti. Niet de spontane soort. De voor een minimaal budget door de lokale spuitgroep aangebrachte design grafitti. Preventieve grafitti eigenlijk. Om te voorkomen dat het een spuitmuur wordt. Repressief tolerante grafitti, om met de socioloog Marcuse te spreken.  Die dus. Dat was toch nog te hufter vriendelijk. Dus kregen de tl armaturen een gazen kooi. Het ziet er netjes uit. Alleen, iedereen die voorbij komt krijgt tegelijkertijd de onzichtbare tegenstander helder in beeld. Blowende jongeren met spuitbus en dronken jongeren met stokken zijn dan wel preventief verwijderd, als potentieel gevaar zijn ze onmiskenbaar aanwezig.  Lastig ding, openbare ruimte.

Piemels weg!

Straat mode

Eerst weet je het niet, 6 mwe?, een band? Dan weet je het, 6 million was not enough. Een griezelige uitspraak over joden en WO2. Vervolgens de verbijstering dat je daarmee wilt rondlopen. Dan blijkt dat je het gewoon online bestelt bij Amazon. Prima Tee, top kwaliteit, met een geweldige pasvorm. De filosofe Hannah Ahrendt zei het: het kwaad is banaal. Ook een markt dus. En als laatste natuurlijk de vraag: wie moet daar op letten of iets aan doen? Wie gaat verantwoordelijkheid nemen.  Nu ik weet wat het betekent zal ik iemand die het draagt er op aanspreken. Als ik het op dat moment durf. Want lieve mensen zijn benaderbaar. Maar enge mensen...

Dresscode

Cliche's

We blijven staan. Het is precies het beeld dat dat ademt: verbinding, interculturaliteit, menselijkheid. De man aan het water stemt eerst rustig zijn instrument. Een sas herkennen we. Fretloos, lastig te bespelen. Hij neemt zijn tijd. Iedereen die hem passeert kijkt. Wanneer de sas klinkt zet hij in. Zachtjes, melodieus. Het klinkt als iets traditioneels. We klappen niet als het af is, want misschien heeft hij gewoon geen oefenruimte en is dit geen optreden. Ondertussen komen twee andere kijkers dichterbij en spreken hem aan. Wat en hoe. Het beeld verandert nu definitief naar een reclame voor bruggen bouwen. Zij vragen, hij legt uit, speelt voor. Zij luisteren, stellen meer vragen. Connectie. Magie. Dan hoor ik een camera klikken naast me. Ook de professionele fotograaf is het beeld niet ontgaan. Gulzig legt hij vast. En zo komen we weer op aarde. De een zijn generositeit is een ander zijn winst.  We lopen verder.

cursus

Equal monks

De orde wordt weer hersteld. Eindelijk riot police. Onze bek valt open. Mag iedereen gewoon naar huis. Bij BLM demo's wordt de lange lat vrij gehanteerd. De arrestatie bussen worden volgeladen.  En hier geen enkele reactie? Gewoon naar huis? Met een leuke selfie van jezelf in het kantoor van Nancy Pelosi? Pardon?! What has happened to  equal monks, equal hoods? De basis van iedere rechtstaat?

Insurrection?

Voornemen (voor een ander)

Duidelijk: goed voornemen om een ander op de plichten te wijzen.   Het goede voornemens hebben voor een ander is vreemd fenomeen. Hoewel het bijna nooit werkt, de overtreder is allang naar huis,  geeft het toch een lekker gevoel. Zo! Dat is duidelijk! Niets schrijven en het gewoon oplossen is een heel ander gevoel. Zonder vingertje. Het opvoedend element ontbreekt. Toch, wie briefjes schrijft laat zich niet perse door het briefje van een ander tot beter gedrag overhalen. Een verontwaardigd vingertje zijn is zijn eigen beloning. Jezelf gelijk geven eigenlijk. Als ik een vingertje lees dan wil ik het goedmaken met de schrijver. Pleiten voor de mensheid, overtuigen dat de meeste mensen deugen. Excuses maken. Deze sluikstorter zou ik willen verdedigen door te zeggen dat het die ene vergeten bezemkast was en de rest van de verhuis was al weg, met papa mee... En eigenlijk is dat net zo goed een voornemen voor een ander.

Erger anders

Beng

Op kousevoeten komt het nieuwe jaar. Ongelovig kijken we naar de hemel: niets. Vaag knetteren wat rotjes een wijk verder. Steken we zelf iets af? Nee, natuurlijk niet. Toch reken je ergens op de rebellie van de ander.  Want het vuurwerkverbod is ok, milieu, covid, het zijn goede argumenten. Voor de aarde en de mensheid wil ik me er ook aan houden. Alleen had ik er op vertrouwd dat er meer ongehoorzamen, meer anders overtuigde principielen zouden zijn. Zodat we, opportunistisch genoeg, een goede burger konden zijn en toch vuurwerk zien. Niet dus. Tweede gemis: vreemden gelukkig nieuwjaar wensen. Want geen vuurwerk, geen mensen op straat. Om zomaar naar buiten te gaan om elkaar te groeten en het glas samen te heffen op een mooi jaar, daar zijn we nog niet aan gewend. Moet wel voortaan. Ha, daar is meteen het eerste goede voornemen.

voornemens

Transformatie

Helemaal groen. Overal. Een paar maanden geleden nog een grauwe hoop, nu een berg leven. Van dichtbij blijkt het groen uit veel verschillende planten te bestaan. Sommigen al flink zichzelf, anderen nog net beginnend. Hoe kan het? Was de grond al vol van leven en alleen licht en water nodig? Is het zaad aan komen waaien? Hoe is het dan rondom begroeid geraakt? De berg is veel weliger dan alles in de buurt.  Verser, krachtiger, sappiger. Als een kinderbeen. Een monument voor levenswil. We lopen er nog een keer omheen en nemen vast afscheid. De bouw van het distributiecentrum gaat binnenkort beginnen hebben we al op het bouwbord gelezen. Ook een nieuw begin. 

Muele, Monet

Weg

Kerstochtend en de hemel is blauw. Alvast voorwandelen dan maar.  We zijn met velen. Allemaal bubbels van vier, plus hond of hondjes. 'Zalig Kerstfeest' roepen hondenkennissen elkaar op het poepveld toe. De hondjes zelf snuiven en draaien aan en om elkaar als iedere andere dag. Heerlijk pleintje, besluiten we.  In de stedelijke topografie is de vestiging van de winkel  van "the School of Life" op de hoek op de hoek het anker.  Een plek waardoor  je ergens thuis bent. Net zoals bepaalde cafe's of een theater of galerie. Omdat ze onderdeel van jouw eigen School of Life.  Vol medemensen gevoel wandelen we verder. Nog even de etalage checken....  Leeg. Weg. Vertrokken. Verbluft kijken we elkaar aan. Nee, niet gek, want, dure locatie, en ja, boeken over hoe te leven, wie heeft die nou nodig. Toch, juist nu zegt iedereen dat zulke boeken heel erg nodig zijn.  Het lijkt een les uit "the School of Life", panta rei, alles stroomt. Toch jammer.

Winkelwijsheid

Vliegtuig

Door omstandigheden wordt het een Griekse kerst. Daarom is filodeeg nodig, voor de baklava. Op naar de Turkse supermarkt. Deze ken ik nog niet. Best groot. Beetje rommelig en achterin een aparte gekoelde ruimte. Voor groente en zuivel en: filodeeg. Ik groet mijn medeklant, een  oudere Turkse. Lange jas, hoofddoek en brede schoenen. Terwijl ik ook nog wat paprika en yoghurt neem, slaat met veel geraas de koelinstallatie aan. Oorverdovend. "Vliegtuig!", gebaar ik met armen wijd naar haar. Ze knikt en wacht. "Waar zullen we naar toegaan?" vraag ik. Ze kijkt bedachtzaam, wacht even. "Lieve mevrouw, ik denk, we blijven thuis. Is toch veiliger." We glimlachen beiden tevreden. Missie contact geslaagd.

Baklava oorlog

Waarde?

"Ja, wat de gek er voor geeft!" is het antwoord op onze vraag naar de prijs. Want dat is normaal geworden. Iets is waard wat men bereid is er voor te geven. Logisch toch. Vroeger dacht men daar anders over. Wat er aan arbeid was toegevoegd, zou dan het antwoord geweest zijn. Een ding waar veel werk in zit is duurder dan iets wat snel af is. Een schilderij was meer waard dan een geschilderde deur. Of het schilderij verkocht zou worden deed er niet toe. Nu vinden we het normaal dat wat niet verkocht wordt waardeloos te vinden. De markt heeft gelijk. Op de kunsten kan bezuinigd worden omdat er niet veel geld in om gaat. Klaarblijkelijk vind niemand het belangrijk. Mantelzorg is liefdewerk. Geen toegevoegde waarde. Niet echt iets. Terwijl we ook zouden kunnen zeggen: veel waard, alleen de markt waardeert het niet omdat de markt niet perfect is. Omdat de berekeningen welke arbeid allemaal noodzakelijk is om de maatschappij mogelijk te maken eenzijdig zijn. Als we dat zouden zeggen, zouden we 'waarde' anders gaan formuleren. Niet alleen als 'wat de gek er voor over heeft'. Maar meer of het gekkenhuis het zich kan veroorloven...

The value of everything

Wij wensen je...

We weten dat hier een mevrouw  woont. Ze maakt ook echt haar gevoel kenbaar. Is er verschil tussen een Hallmark wenskaart en deze door de AH geproduceerde wens? Misschien dat bij die Hallmark kaart de illusie van persoonlijke expressie groter is. We kijken nog een keer. Het is lastig de goede bedoeling uit te filteren. Het logo reduceert de aardige woorden tot marketing en promotie.  Deze supermarkt is een vriend, suggereert het. We zitten op een lijn. Onzin natuurlijk. Juist het gebrek aan gene om gevoel voor gewin in te zetten laat zien dat het eerder een vijand is.  Voor de mevrouw achter de deur is het wellicht allemaal niet zo ingewikkeld. Gewoon een goede boodschap. Klaar.

Reith lectures: How we get what we value

Weet je wat jij moet doen...

In Amsterdam wordt een grote campagne gestart tegen discriminatie. Gewoon alledaagse discriminatie. De burgers moeten onderling elkaar gaan aanspreken. Want het gaat niet om politie vervolging. Het gaat om, ja, zoiets als, doe normaal, dat kun je niet maken. Typische desktop denken. Hoe stel je je dat voor? Amsterdamse wethouder Sociale Zaken Groot Wassink zou bij oerwoud geluiden tijdens de voetbalwedstrijd gewoon het veld oplopen. Uit protest. Ik denk aan de man in de supermarkt die ik aanspreek op zijn 'chin diaper', een onder de kin hangend mondkapje. De mevrouw achter mij rolt waarschuwend haar ogen. 'Niet doen, gevaarlijk!' Signaalt ze. Mijn derde zin over a-sociaal en jij wel jong en sterk slik ik in. Want misschien heeft ze gelijk. Aanspreken op werkt niet, blijkt ook uit wetenschappelijk onderzoek. Gekwetst en beschaamd door de berisping worden veel mensen boos en volharden juist. Complimenten werken wel. Dat lijkt me bij discriminatie lastig. “U kunt goed kleuren zien' is toch iets te doorzichtig.

campagne

Groter

 We hebben veel bestaande begrippen waardoor je alleen zijn opgeheven wordt: Gehoord worden, Begrepen worden. Meevoelen. Concrete ruimtelijke termen? Kring, Groep, Buurt. Kan ook in formele organisaties: Demonstratie, Democratie, Fanfare. Zelfs als het gevaarlijk is, kan het toch samen zijn: Leger, Bende, Jongerenafdeling. Het nadeel van veel van die woorden is dat het een actieve houding vereist. Je moet iets doen om ze werkelijkheid te maken. Op de een of andere manier is dat een teleurstelling. Want vanzelf een wij-zijn, is dat niet hoe het hoort?

resonance

Kom maar Binnen!

Maar 3 gasten met Kerst en Nieuwjaar. Wie zijn dat? De logika van nabijheid volgend: ouders/kinderen, familie, vrienden, buren, collega's, kennissen, vrienden van vrienden, even niks, voorbijgangers, eenzame buurtgenoten, daklozen. Als laatste inbrekers. Wanneer in het buitenland komen 'landgenoten' waarschijnlijk na collega's. En dieren kunnen natuurlijk altijd.

kinship

Te Laat straat

Eens, maar niet eens. Zo leest het. Klaarblijkelijk is het eco initiatief pas traag op gang gekomen. Beter kijken leert dat 'TE LAAT straat' zelf is samengesteld. Hoe dan? Gewoon een extra bordje scoren.  LAAT is gemakkelijk.kLimAAT. Dat knipt eenvoudig uit. TE is lastig, de T niet, kan uit sTraat. De E is een maaksel. Van de tweede T uit straat en losse streepjes, Is de overgebleven K aan stukken gesneden? Een A gebruikt? Het resulterend bord is overtuigend en bevredigend. Terugslaan in dezelfde stijl heeft iets krachtigs. Dat het een eigen creatie is, is toch de emotionele crux. Je voelt het hart voor de zaak. De stille woede om een labbekakkige overheid. Ik voel de sterke neiging om "EENS" door de brievenbus te roepen. Maar dat is misschien net iets erover....

klimaatstraat?

Verenigd

In het voorbijrijden vanuit de rechterooghoek: vereniging voor Duitse Herders, afdeling Hemiksem. Het gebouwtje is precies zoals je je dat voorstelt. Beetje ouderwets, beetje versleten. Het lijkt of de hoogtijdagen weliswaar voorbij zijn, toch heeft het nog een trouwe groep leden. Een mooi voorbeeld van een wij dat uitnodigt en toch ook intiem is. Het begrip vereniging is een uitnodiging om mee te doen. Weer beperkt tot mensen die een Duitse herder hebben en daar veel van houden. Samen met andere liefhebbers bezig zijn met de eigen hond en weer breder: met de Duitse herder als type hond, als algmener begrip. Verenigingen verliezen leden. Concreet bij een groep horen is te verplichtend wellicht. Terwijl het zo'n mooie beweging is, van algemeen naar specifiek en weer algemeen. Hopen dat we die vaardigheid om bij elkaar te horen blijven oefenen.

Kringgroep 39

Voorpret

Het rad draait en is verlicht. Teken van leven. Morgen, 2 december gaan de niet noodzakelijke winkels weer open. Het kan weer, sjoppen. Het wiel doet al aan voorpret. Mag het morgen ook meedoen? Nee, het blijft nog dicht. Tot half januari. Minimaal. De eigenaar heeft het in overleg met  de gemeente neergezet. Als het meevalt, was zijn gedachte, dan verdien ik goed. Het valt niet mee, maar, wat zou het rad zijn als je niet een gokje zou wagen. Misschein geen passagiers, wel een levend monument voor chance, geluk.

Reuzenrad

Gewoon leuk

Hij is echt. We hebben het ook gecontroleerd. Echt. Hard ook. Zwaar.  Honderd kilo? Zeker. Een paar honderd. Tillen gaat niet. De reuze pompoen staat op een pallet. Kan het met de pompwagen. Waarom staat ie daar? Want op de markt staan met groenten is veel werk. Een reuze pompoen de auto in en weer uit. Veel gedoe. Te koop is ie niet. Waarom doen ze het? 'Oh, vinden we gewoon leuk. Voor de mensen. Het is bijzonder. We willen het graag laten zien'.  Zo eenvoudig kan het zijn. Marktwerking, maar dan anders.

groente & Art

Onweerstaanbaar

Sommigen staan er al een tijdje. Anderen komen langs en stoppen. De kraan knabbelt precies maar meedogenloos. Knal, het plafond valt. Beng, de toiletruimte verbrijzeld. Hoewel de happen niet groot zijn, vordert het werk gestaag. Onvermoeibaar bijt hij door. Wij kijken gebiologeerd. Blij als er bijzonder groot stuk naar beneden komt. Het ruimt al lekker op. Slopenis bijna nog mooier dan bouwen.

Bouwputtoerisme

Eens

Half uurtje markt. Wat blijkt. Zonder voorgaand overleg zijn de dames tot een consensus gekomen: deze winter heeft de jas ruiten.

Meedoen?

Van goede wil

De gearriveerde kunstenaar doet 'oproep om toch vooral 'het andere' te steunen. Ontroerend, het ene, hypocriet het andere oordeel. We hebben het er met inzet over. Kan dat wel, steun vragen voor onderdrukten zonder je positie op te geven? Als het tijd is voor iets anders, moet jij dan de baas blijven over het veranderingsproces. Geef je die teugels pas over wanneer het allemaal correct getranformeerd is? Het regent tegenargumenten. Mannen die roepen dat vrouwen meer positie moeten hebben. En ondertussen directeur blijven. Oproepen voor herverdeling van inkomens  door millionairs. Klimaatactivisten met privee vliegtuigen. Presidenten van een democratie die verkiezingsuitslagen blijven betwisten. Het belijden van de juiste uitgangspunten is de eerste, mediagenieke,  stap. De tweede stap, doen wat je zegt te geloven, zeldzaam. En zelden heeft dat consequenties. De witte redder-kunstenaar blijft uitgenodigd worden om zijn zwarte zaak uiteen te zetten. De klimaatactivist met jet ontvangt een milieu prijs. De president die niet in democratie gelooft doet een volgende verkiezing keer weer mee.  Want iemand aan zijn woord houden, wie zou dat dan moeten doen?

white cube

Mannending

Met zijn drieen. Samen opgestoken, samen uitgemaakt. Natuurlijk kan het gemengd gezelschap zijn geweest, het is toch meer een mannending, een te grote sigaar. Sommige accessoires zijn zo veeleisend dat ze een heel ballet aan bewegingen vereisen.  Een kroon, zeker ook een havana. Verwarmen, aankrijgen, inhaleren,  rook puffen.  Dan breed lachen en steeds naar je hand met het grote gevaarte kijken. Aftippen. Groot praten ook, en groot lachen en drinken. Soms zelf schouderslaan. Vervolgens helemaal in de stemming een Uber naar het volgende avontuur nemen. Hoewel, dat laatste, dat is niet zeker natuurlijk. Misschien gingen ze gewoon naar huis vanwege de avondklok.

the Manual

Luxe Poesje

'luxe geeft ons het gevoel dat we leven', ik lees het voor de derde keer en het blijft leeg. Aan handschoenen denken, of een mooie tas. Het helpt niet. Ik weet niet waar Thomas du Pre de Saint Maur het over heeft. Aan mij nog om mij heen is er een item dat het criterium 'luxe' waardig is. Toch voel ik dat ik besta. Heb ik het mis. De volgende regel dan: Chanel no. 5, de belofte van zelfverwezenlijking voor iedere vrouw.' Ik heb het wel gedragen, Chanel no. 5. Verder dan het geruststellend gevoel dat ik nu ruik zoals het hoort ben ik niet gekomen. Hoewel, een vriendin zegt inderdaad op een bepaalde manier 'Chanele no. 5....' wanneer gevraagd naar haar favoriete geur. Anders dan het antwoord op je favoriete wasmiddel. Luxe geeft ons het gevoel dat we leven. Armoede dan het gevoel van te sterven? Misschien ook niet onwaar. Doorlezen , open blijven. Aan het einde van de pagina blijkt TdPdSM van oude adel te zijn. Aha. Het kwartje valt. Hij spreekt uit een generatieslange ervaring van omgang met dure en bijzondere dingen. Zelfverwezenlijking is in zijn genen, al eeuwenlang. Ik begrijp mijn ongevoeligheid . Een opluchting, ik voelde me even buitengesloten.

Du Pre de Saint Maur

We washing

Ze komt naar uit de protesterende massa en biedt de agent een blikje Pepsi aan. De agent lacht, zij lacht,iedereen protesteert verder, alleen, vreedzamer, beter, minder verdeeld. 'We washing' noemt de econome Noreena Hertz dit. Het gebruiken van een wij-gevoel om je product te verkopen. Deze reclame is niet goed gevallen. Pesi heeft het teruggetrokken onder druk van BLM activisten. Onze strijd is niet te koop. Pepsi is net even over het randje gagaan.  Toch gebeurt het heel vaak,' wij' inzetten als instrument voor corporate winst. Nike en Colin Kaepernick bijvoorbeeld.  Noreena Hertz stelt dat hoewel we meer verbonden zijn dan ooit we ook eenzamer zijn dan ooit. Een van de oorzaken is dat collectiviteit vrijwel uit het dagelijks leven is verdwenen en we de laatste decennia geleerd hebben elkaar als concurrende individuen te zien. In plaats van groepsgenoten, wat we in de grond zijn. 'We washing' is daarom zo cynisch, het maakt juist gebruik van die eenzaamheid.

The Lonely Century

Gewend...

Na een half uur is de grootste euforie verdwenen. Het went. Nu voelen we vooral opluchting.  Nooit meer die stem te hoeven horen, nooit meer die kop, die kul. De volgende dag zijn we zelfs al weer gewend aan Biden. Die vinden we nu best saai. En big T? Onze machteloze woede van een week geleden heeft al plaats gemaakt voor schouderophalen. Net als bij de laatste stoelen van een flinke verhuizing. Vooruit dan maar, nog even doorbijten.  De rechtszaken? Binnen een dag is iedereens duivel een sneue patient die aan wanen lijdt. Verbazingwekkend. Macht is een gek ding.

vaarwel narcist

Voorbij...

Ja, ze staan er weer, auto's. De tijdelijke Corona Terassen zijn verdwenen. Jammer.. (Ja, natuurlijk, de aanleiding was akelig, ja, zeker, de horeca zwaar getroffen. Blij als het niet meer hoeft, ja,  ja ja. Toch. Mensen die zitten toppen geparkeerde  voertuigen. Ja het kan ook financieel niet, gemiste inkomsten parkeergeld, ja, ja, ja. Toch is een straat met een ander tempo, een wandel tempo, aangenamer en ik zou zeggen: de bedoeling. Dus soms is Corona the planner beter dan Money the planner ) 

heimwee?

Appropriation

Een miniposter! Welwillend lezend kom ik niets verder. De waarde van kunst ligt in het kunnen kijken in de wereld van vergetelheid? Hoe goed spreekt Google translate Japans? En wie is die Che-achtige figuur? Gelukkig is Google zelf aanwezig. De mini poster spreekt: Yasumasa Morimura (YM) is een kunstenaar, levend, die steeds zijn gezicht in beroemde portretten stopt. Hij gaat als Greta Garbo, als Brigitte Bardot, als Frida Kahlo. Hij is een 'appropriation artist'. De quote is wel van hem, en, dat is de clue: deze Che is niet YM,  want dat portret ziet er anders uit. Dit is een jonge artiest die zelf weer het werk van YM approprieert! We kijken hier dus in een complex stuk informatie dat alleen door kenners, en Google, zichtbaar is. De quote klopt. Mooie dingen, mini posters.

Yasumasa Morimura

Hamsteren

Nog snel even. Want zondagavond begint hier de lockdown die 6 weken gaat duren. De supermarkten blijven open. maar, alle niet essentiele  winkels moeten sluiten. Dus ook de winkel met kunstenaarsbenodigdheden.  Bouwmarkten blijven open overigens. Iets maken is goed, als het nuttig is. Iets moois maken is niet essentieel. De rij klanten voor de kassa krult tot voorbij de spieramen.  Mannen met rollen doek, meisjes met stiften. Nog nooit zag ik het er zo druk. We werden er allemaal blij van. En dan konden we ook nog afhalen, verzekerde de bedrijfsleidster ons. Voor als we echt nog iets nodig hadden. Stuur gewoon een mail met uw bestelling! Kijk, zo komen die zes weken zo om...

thuiswerkers

Olijftak

Overal zie je: groot, klein, met dikke stam, met vruchten: Olijfboompjes. Geen terras kan zonder. Commercieel of thuis, olijfbomen geven dat echte buiten, goed leven, we nemen het er van gevoel. Beetje Toscane, beetje Griekenland... De olijfboom groeit langzaam en wordt oud, duizend jaar kan, en is daarom een symbool voor leven. De olijftak is het symbool voor vrede. En olijfolie is goed voor je en olijven zijn lekker. Waar komen al die boompjes vandaan? Onder andere uit de Gaza, Palestina. Oeps. En ineens is al die symboliek raar geworden. Want nu staat er een teken van hedendaags kolonialisme. Op meerdere manieren. Europa heeft het gebied wat Palestina was, aan de joden gegeven na de oorlog. Nadat ze eerder het hele midden Oosten in landen hadden verdeeld. Hoe dan? Het waren kolonien van Engeland en Frankrijk.  Nu pakken de Israelies steeds stukken van Palestijns Gaza en maken er nederzettingen. Daar komen dus de vredestakken vandaan. En het lange leven. 

Kweekt Vrede!

Voordringen

Hij is oud en draagt mondmasker, een keurige jas, linnen broek en Crocks.  Loopt met stok. De rij voor de bakkerij is lang. Een deftige gehoorzame  rij voor een dure bakker. Met zijn bankkaart in de hand scharrelt hij rond en stuift dan ineens de winkel in.  Negeert de rij. Een rilling trekt door de beschaafde lichamen. Een jonge vrouw maakt zelfs grote ogen. Niemand zegt iets. De verontwaardiging kent geen mededogen. Ook oud wacht maar even!  Dan blijkt waarop ik al had gewed: vooraf besteld.. Vlot stokt hij de winkel weer uit naar de achterdeur, daar kun je afhalen. De rij ziet en ontspant. De orde in de wereld is weer hersteld. 

wacht wetenschap

Blauw?!

De regenboogvlag is uitgebreid met nog meer kleuren.De regenboog symboliseerde vroeger de 'afwijkende' sexuele voorkeuren, Homo Lesbisch  Bisexueel. Nu gaat het niet over afwijken, nu gaat het over inclusie: Trans en Queer en waarschijnlijk ook Heterosexueel. Aan de regenboogvlag was ik helemaal gewend. Normaal geworden. Nu zag ik ineens een regenboogvlag met een driehoekige inzet van andere kleuren. Wit , rozig, blauw en zwart. Kleur, dacht ik, kleur. Diversiteit van kleuren! Maar blauw dan? 'Blauwe' was  vroeger de beschrijving van een indonesische mens. Leek me een beetje lomp, blauwe! Is het dan hetzelfde, huidskleur of sexuele voorkeur? Of zou een aparte huidskleurvlag weer raar zijn? Ik heb het opgezocht, het is een mix van en regenboog, en trans en huidskleur. Blauw is geen huidskleur, het is samen met roze de jongen en meisje transgender.

Pride kleuren?

Hard roepen

Op de bank doen we het drie keer achter elkaar: hard roepen. De vragen die gesteld worden bevallen ons helemaal niet. Bij Buitenhof blijft Pieter Jan Hagens directeur van de Nederlandse Bank Klaas Knot lastig vallen met 'Of Hij Een Probleem Ziet". Nadenken vragensteller, Klaas Knot vertegenwoordigt een instituut dat vooral rust moet uitstralen. Financiele stabiliteit. Zijn taak is het nooit publiekelijk over problemen te praten. Dat doet hij met Mark, in het torentje, Of in Brussel met Frans. Ook al vermoedt hij een algehele crisis, zijn antwoord is: Rust. Daarna een documentaire over de sponsoring door big oil van professionele klimaatontkenners. Kom op, roepen we de verontwaardigde documentaire maker uit Denemarken toe: als Exxon al in 1980 door eigen onderzoek wist dat er klimaatverandering kwam door Co2 uitstoot, waarom blijven ze dan nog steeds olie pompen? Stel jezelf die vraag. Waarom mogen ze dat van zichzelf? Als klap op de vuurpijl zien we bij Mondo onzinnige ontwerpen complimenten krijgen van presentatrice Nadia Boussaid die net de Rijks Bouwmeester Floris van Alkemade zijn boek over klimaatverandering heeft laten presenteren. Is dit kut ontwerp voor een elleboogdrukknop van 1,5 meter staal duurzaam? Stel de vraag lieve schat, alsjeblieft, stel hem....

Is het op de bank zo veel eenvoudiger? Of zijn we de kunst van het begrijpend vragen verleerd? Of zou er niemand meer geinteresseerd zijn in echte antwoorden?

Klimaatontkenners

Kudde

“With time, it goes away.  And you’ll develop — you’ll develop herd — like a herd mentality. It’s going to be — it’s going to be herd-developed, and that’s going to happen. That will all happen.” Trump over wat we hier groeps immuniteit noemen. Hoe zou je het classificeren? Poezie, is het dat? Bijna. Orakeltaal? Komt dichterbij. Het klinkt als iets en is tegelijkertijd een raadsel. Komt wel omdat het de president is. Als het je vader was op een verjaardag zou je van plaatsvervangende schaamte in de grond willen verdwijnen.  Misschien heeft ie gelijk en hebben we het al, kuddegeest. Dat is dan de verklaring waarom we de man toch bljven volgen.

'Herd Mentality'

Compassie

In de winkelstraat is de kapel de uitzondering: hier gaat het over geven. Vertrouwen, liefde. Misschien is dat de reden dat diefstal ook lichter voelt. Per slot gaat geloof ook over vergeving. En medemenselijkheid. Dus als jij die handgel nodig hebt, zou God dat dan niet begrijpen? Per slot is 'gij zult niet stelen'  ook pas het 7e gebod. Dus..

zevende gebod

Message from...

Wat staat daar nou? Ik lees de banner onderaan het scherm bij Firefox. 'September had uitdagingen- de september 2020 challenge was onze favoriet- maar de helft van alle meest bewaarde Pocket artikelen gingen over zelf verbetering- dus:The only way is up!" ? Naklikkend kom ik op de september 2020 uitdaging: een kalender van 9 maanden met iedere maand een mood van jou. Reflectie dus. Hoe was het voor mij? De originele post van initiatiefnemer Reese laat zien hoe het moet. Het begint goed, schrik, eindigt slecht. Corona-mood meter soort van.  Nog een keer, wat staat er: het is verwarrend,   we voelen ons zelfs machteloos volgens Reese, grijpen naar zelf hulp, maar het kan alleen maar beter gaan. Want we hebben gelukkig nog het internet waar we in afwachting van wat er verder nog gebeurt iets posten met zijn allen: Troost posten,  wat ook niet helpt maar wel een goed gevoel geeft? En ondertussen prachtige data leverend, die ons nog machtelozer maakt. Troost posten is eigenlijk net zo iets als troost eten. Even lekker, eigenlijk het probleem. Dus? Nooit meer lezen die banner. Kan overigens ook niet, want nu zegt-ie alweer iets anders. De enige weg is niet Up maar Actie.

2020 Challenge

Erven

Van ruilen komt huilen. Bij sterven komt erven. En huilen. Bijna niemand inmijn omgeving heeft een harmonieus post partum verhaal. Zuster vetes, jarenlange boedel blokkades, ontvreemdde kandelaars. Het topje van de vulkaan. Wat valt er na de dode te bevechten? Eerst de liefde: van mij het meest. Dan de uitdrukking daarvan, boeken, schilderijen, kinderjurken. Dan de harde monie. En het huis. Wie haalt het leeg?Gaat het verkocht worden. Wanneer dan? Wie kiest de makelaar? Wanneer is het bod het juiste. Ondertussen hakt en mangelt en scheurt en sleept het. Vervormen relaties tot gijzelingen. Geen afstand, geen gulden middenweg. De economisch onderzoeker Piketty is tegen erven. Vermogen en grond dat in de familie blijft bevoordeelt en vervormt het gelijkheidsprincipe. Grotere en uiteindelijk schadelijke inkomensverschillen zijn de consequentie. Dat standpunt is me sympathiek om een andere reden. Ook de emotionele huishouding zou gezonder zijn als de erfenis zou kunnen worden overgeslagen..

trauma erven

Power

Tijdens de lange autorit luisteren we dan maar naar een podcast. Categorie: filosofie. Genre: mannen voeren gesprek over thema. Thema: is alles politiek geworden en is dat goed? Na een half uur kunnen we niet meer. Te saai, te veel vrienden van elkaar om nog scherp te zijn. Het enige wat ons bevalt is de vraag: Is alles politiek. Zij zeiden: Ja, want alles is nu goed of fout. Wij zeggen: Nee, het is eerder, dit is goed punt. Dat lijkt over politiek te gaan, het gaat eigenlijk over macht. Want politiek, het politieke, is het gezamenlijk onderzoek van wat de beste uitkomst zou kunnen zijn voor iedereen. In principe is er altijd een meningsverschil, in principe is dat juist geen probleem.  De beslissing die daar op volgt is een consequentie, niet het doel van het gesprek. Nu is bijna altijd het gesprek wie de winnaar of de baas is. Het gaat over macht, terwijl we er tegelijkertijd nooit zo duidelijk over praten. We vermijden terwijl we strijden het over strijd te hebben. Maar ondertussen hebben we wel de stress en de angst en de woede.

politiek of power?

A-socialisme

In het voorbijgaan hoor ik "oorlog, grootouders, mondkapjes". Ik draai me om en zeg tegen de verbaasde jonge gasten dat ik er precies zo over denk. Dat mijn oma niet alleen de oorlog meemaakte, ook arm was en slechte dokters had. Waar mekkeren wij dan over, een mondkapje als prijs voor ons gouden leven? De jongens lachen een beetje verbluft: 'Dankbaarheid....?"Juist! roep ik en zwaai en zeg 'sorry voor de overlast" Zee gebaren het opgelucht weg..

Merkwaardig genoeg zijn het juist de vaderlanders van Forum Voor Democratie die niet willen mondkappen. "Eigen waanzin eerst!" "het recht op complottheorie!" 'Griepje!'. Verfrissend soort nieuwe Nationaal politiek: A-socialisme.

a-socialisme?

Ungentry

Sjieke flats, middenklasse plus. Sociale woningen gebouwd toen huren heel normaal was. Het begrip 'huur' nog geen stigma was. Het bellenbord toont nog een Declerc, een Kaersmaker en een Villeneuve. De andere namen ogen Mediterraan en Afrikaans. Hier is de omgekeerde gentrificatie, als 'gentry' adel is, de vervolksing van een wijk, een feit. Want natuurlijk kan ook een Villeneuve arm zijn, de kans erop is kleiner dan bij Boualhib. Zo plat als vervolksing klinkt, zo plat is het ook. Minder winkels, minder voorzieningen, minder leuke projecten en minder bakfietsen.  Het is geen segregatie, er zijn geen slechte bedoelingen en toch voelt het scheef.  Arm lijkt ook armer aan schwung en Jeu te betekenen. Terwijl we toch volhouden dat dat iets is dat iedereen kan: het leuk maken. Of is dat soort "leuk" iets anders dan gewoon goed?

sociale wijk Jan de Voslei

Nu hotel

Het is de laatste dag van de kringwinkel. Alles op 50%. Want het wordt een hotel, 75 kamers. Een shirt en 2 servetten later wacht ik met mijn mandje op veilige afstand bij de kassa. Het duurt nogal. Iedereen slaat dubbel in vanwege die 50%. Naast me hangt een plaquette: Socio Cultureel Centrum Elzenveld, St Jorispand. Dit was dus een buurtvoorziening. 25 jaar geleden belangrijk genoeg om met veel zorg en aandacht te restaureren. Zo belangrijk dat iedereen met naam en toenaam genoemd wilde worden. Ik schrik ervan.  Sommige dingen hebben dus op 100% hun waarde verloren.

van kunsten naar viersterren

Geluid

Lichtbruin, iets als koffie met melk, het tweedelig gewaad van de vrouw voor mij. Het beweegt zwierig, deint. Stoffen en kleuren, ik moet er naar kijken. Net voordat ik haar passeer, mijn lopen is gehaast, hoor ik vanaf het fietspad een geluid. De man doet een soort HOEHOEHOE, bedoeld waarschijnlijk als een imitatie van het klikken van tongen van bijvoorbeeld Berbervrouwen. Herkenbare, fraaie, niet gemakkelijk te maken klanken. Wat hij doet klinkt als een parodie. Ik kijk naar opzij, wat nog zichtbaar is van het gezicht van de vrouw in het gewaad is prachtig. "wat doet ie nou'" vraag ik haar. Ze schudt haar hoofd , 'Geeft niet" zegt ze in haar beste Nederlands. "hij is gek zeker" vervolg ik. Ze knikt en lacht. Ik glimlach terug en loop door. De fietser was midden veertig, bruin en lachte. Ik twijfel. Was ik nou net getuige geweest van een flirt of van een belediging? 

Zaghrouta

Vol

'Dik door je ouders'  Tv programma, engels, bij de EO. Het is lastig om te stoppen met kijken naar de vette pubers en vette ouders die hun leven gaan beteren. Ze gaan gezond worden. Sporten en groente eten. Want tot die tijd aten ze fast food. Na zes weken is het grootste deel bekeerd en zullen doorgaan, volhouden! Als ze beginnen moet alle troep voedsel het huis uit. Vuilniszakken met snacks en chocola gaan naar buiten. De huizen zelf zijn ook helemaal vol met reut. Aanrechten vol met bekers, blikken keukenmachines. Kamers met stapels kleren en dozen en dingen.  Grote mensen in kleine huizen met veel spullen en vreten.  Er naar kijken maakt je schoner, slanker en leger. Terwijl je zelf op de bank zit, met iets lekkers.

Art & food

Straatgedicht 6

Is het een souvenir, nog niet weg willen doen omdat het zo lief is. Of is ie nog niet gevonden, deze omhelzing terug. Want het is een bedankje. Tegelijk een belofte. Een soort burendienst tussen geliefden. Nee dat is te plat. Beheers je. Straks is het poezie meer.

Butenberichten

Prestatie

De experts in het radiopragramma bespreken de complexiteiten van de prestatiemaatschappij. Natuurlijk te prefereren boven de klasse maatschappij waarin je rol bij geboorte vastligt. Maar, je best doen en hard werken leidt niet zonder meer tot succes. Talent is niet eerlijk verdeeld. Goede ouders ook niet. En: de stress dat alles jouw verantwoordelijkheid is... en, roep ik naar de radio, wie bepaalt wat een prestatie is die de moeite waard is! Ik bedank mezelf voor de bijdrage. Die avond bij de eerste hulp presteert men aan mij op hoog niveau. Zowel de broeder, de arts als de portier zijn professioneel en menselijk. Toch is maar 1 van de drie in staat een huis te kopen. De radio moet meer naar mij luisteren..

topjob

Toast!

Spaar de Aarde, Spaar geld staat onder het Rabo logoDe actie is simpel: draai aan het rad en win een Dobber fles. Ik houd van draaien dus ik doe mee. 'Oei. Dus moet ik goed draaien?' vraag ik de charmante assistentes. 'Nee hoor,' verzekert ze me stralend, 'wij helpen u. Altijd prijs. Wel even de handen ontsmetten...' En zo is het. De jongen voor mij bakt er niets van, haar collega duwt de pijl naar winst. Wij juichen. De volgende hoeft niet eens te draaien en wordt direct op win win win gezet We juichen weer. Nu ik. Ik wil graag draaien, maar, nee, ook ik krijg meteen een duw de goede richting uit. Met mijn direct met water gevulde fles maak ik de balans op. Ik heb meegedaan aan Rabo feel good onzin promotie, een fles gescoord die ik niet ga gebruiken, niet gedraaid en gejuicht voor een niet geleverde prestatie. Allemaal omdat het er was en gratis. Goed bezig kritisch consumentje.

Doppertje

Cultuur = ruimte

In Brabant heeft het nieuwe bestuur van de provincie de post cultuur helemaal afgeschaft. In plaats daarvan is er nu geld voor Sport en Vrije Tijd. Waarom? De nieuwe toetreders zoals Forum voor Democratie en Brabant Nu houden niet van de cultuuruitingen die met cultuurgeld gesteund werden. De oplossing is wat hen betreft om de logica van de markt het te laten regelen. Wat mooi gevonden wordt verkoopt, moeilijke dingen niet. Cultuur als ruimte om identiteit te vinden en te onderzoeken is niet langer nodig. Terwijl je samen ergeren een prachtige manier is om je te onderscheiden en je een groepje te voelen. Als kunst en theater commerciele producten worden kun je ze alleen nog maar aanschaffen.  Heeft Forum daar wel over nagedacht?

culturele ontmaagding

Relatie

Ik luister naar 'De aard van de mens', een serie programma's over mensbeelden van het programma OVT op radio 1. Het book A Paradise built  in Hell wordt besproken. Mensen schieten elkaar bij rampen te hulp. Ze zijn dus niet altijd elkaars concurrent en vijand. Overheden organiseren echter hulp gebaseerd op angst voor ongeregeldheden.  Eens, niet eens, de meningen wisselen. Burger en overheid zijn aparte entiteiten lijkt het. Niemand bespreekt de relatie van de burger met de overheid of omgekeerd. Alsof je mens zijn niet wordt bepaald door hoe je je sociaal organiseert. Alsof je aard los van de omstandigheden bestaat. Misschien zouden we ook tussen rampen door voor elkaar kunnen zorgen wanneer dat onderdeel van onze maatschappelijke organisatie zou zijn. Misschien zijn rampen juist die situaties waarin zelforganisatie zich aan de controle van de overheid onttrekt. Het is in ieder geval opvallend dat in de media ambulancebroeders vaker worden lastiggevallen dan buren worden geholpen.

Paradise built in...

Goed Voorbeeld

'ik ga die boete echt niet betalen!'  De jonge mannen in de kringloopwinkel zetten samen het bed op.. 'Mijn vriend, en dat is de meest juristische jongen die ik ken, zegt dat het niet hoeft. ' De ander, een klein schuin lachje. 'In Rotterdam zeker..' Want zulke vrienden hebben ze hier niet. 'Mijn vriend zegt: als de hoogste minister de regels niet aanhoudt, dan hoeven wij dat ook niet.' Ze knikken. Daar zijn ze het samen roerend over eens.

Zo betalen we allemaal de prijs voor het feestje van een verwende man die alles al had en het nog niet genoeg vond.  Samen, voor elkaar zorgen, verantwoordelijk zijn, daar gaat het bij een huwelijksbelofte toch over: in goede tijden en slechte tijden. Klaarblijkelijk is dat voor mensen met wie het in slechte tijden ook goed gaat meer retorisch bedoeld.

Etos = geloofwaardigheid

Tagged

Terwijl we het kunstwerk van krijtlijnen van de Nieuw Zeelandse kunstenares bekijken valt het op. Het bordje. MISC was here. Officieel besteld, gemaakt, en met superklever aangebracht. Het stelt 'Team Graag', 'FSAFE' en 'SCF'  totaal in de schaduw. Getverdemme wat opdringerig. Blijkbaar maakt  het tijdelijke en kwetsbare van een spuitbus de primaire handeling van je naam schrijven acceptabel: Tuurlijk, jij bent het, maar, gelukkig ben je er maar even. Je bent zo weer weg. Deze tag niet. Veel te leesbaar, veel te normaal en veel te blijvend. We vragen ons af, zullen we eroverheen spuiten? Nee. Zelfs het laten verdwijnen zal te nadrukkelijk zijn....

.... WAS HERE

Mandje

Ik heb het een na laatste mandje. Het groepje van vader, moeder dochter. Of kleindochter, kan ook. Vroeg kinderen of juist laat. Moeder of oma pakt de laatste en wenkt de rest mee. 'Iedereen een mandje is de spelregel' zeg ik. 'Ja, maar dan lopen ze wel achter mij.' grinnikt ze.  Ik geef niet op. 'Een mandje is de spelrege...l.' 'Ja, maar, moet je eens in supermarkten kijken....' reageert ze defensief. Ondertussen zijn echtgenoot en dochter gewoon blijven wachten tot er iemand naar buiten komt. Hoe heet dat ook weer in de retorica? Ik twijfel tussen jij-bak, want jij doet dit ook niet in de supermarkt. Maar uiteindelijk denk ik toch dat het een afleidingsmanoeuvre is: iets zeggen dat er mee te maken lijkt te hebben, maar niet op de kwestie in gaat. Want hoe gaat de redenenering: ik hoef het ergens anders niet te doen dus hier doe ik het ook niet. Want ik hou me alleen aan wetten, aan spelregels heb ik geen boodschap. Principieel politiek. Nee, te ingewikkeld. Het is eerder: ik heb zin om te winkelen, nu, samen, geen zin om te wachten. Gewoon alledaags consumentisme.

o.a. ignoratio elenchi

Broeders

Bruderhof, heet de radikaal delende gemeenschap in Engeland. De documentaire is fascinerend. De 300 leden, onderdeel van de 3000 bruderhofers wereldwijd, bewonen een klein dorp tussen glooiende velden. Geen tv, geen internet. Wel samen zingen en lezen. Geen eigendom. Wel een spullendienst die je vraag 'zwarte schoenen, maat 43'  binnen 24 uur met een paar zwarte sneakers beantwoordt.  Geen carriere. Je werk wordt je aangewezen en dient de gemeenschap. Geen mode. Alles is zoals het in de tijd van de oprichting, 1920, was. Tenminste, de mannen dragen ondertussen jeans, de vrouwen nog steeds dezelfde slome rokken. Wat iedereen ook deelt is de liefde tot Jezus. Je moet niet blijven. Als je 18 wordt moet je zelfs weg, de wereld in. Pas als je het zeker weet mag je terug komen. In alles kan ik me wel verplaatsen. het dlen, het hogere doel. Het enige dat me blijft storen is de lelijkheid. Niks is mooi. Nee! Overgave zonder schoonheid: Dat gaat me te ver. 

Inside the Bruderhof

urban

Een natte prop. Terwijl stadsbreien, urban knitting helemaal hot was. Maak het zacht, maak het persoonlijk. Geen protest maar een positief signaal. Guerilla stadsinrichting. Al snel werd het breisel feel good code en in commerciele setting toegepast. Hipster steno. Nu is het voorbij. Als vorm dan. De boodschap, zacht, persoonlijk, kleinschalig, is nog net zo actueel. Wat het nieuwe knitting is? Misschien stickers?

Urban knitters

Subversief

Hoor je niets meer over. Subversief. Subcultuur nog wel. Als in Rafelrandje. Als in voorbode van gentrificatie. Subversie en subcultuur lagen vroeger in elkaars verlengde. Tegen iets zijn. Anti. Ook een zeldzaam woord. Je zou kunnen zeggen: subversie hoort bij repressie, bij staat. Daarom valt het op. Meer staat dan ooit toch is het stil. Wel tegengeluiden, keurig open en georganiseerd, geen subversie. Is het digitaliteit, waar anti altijd ook open en controleerbaar is. Is het neo liberaal, waarin bij gebrek aan staat anti gewoon niet mogelijk is. Is het sociaal. Negatief is ongezellig, ga uit van je kracht. Verandering moet voortaan uit Ja! komen. Het nieuwe subversief is positief. Prima. Toch mis ik anti.

subversieve groepering steelt vlag

Correctie of subversie

Ze hangen op half zeven, de maskers. Bij sommigen dan. We tellen: 1 op 10 ongeveer. Niet gek, het is 35 graden. "hebben jullie het gezien" zeggen buren opgewonden " het is gedaan he, met de maskers"  Ze lijken blij. Grappig. 'Ik wilde inderdaad al iets van zeggen..' stem ik in. Ze kijken me niet begrijpend aan. 'Corrigeren" leg ik uit. 'dat ze hun maskers op zetten". 'Nee, nee, ' schudden ze het hoofd "We worden er juist blij van, dat mensen het niet doen. We bewonderen het verzet."  NL vs Be in een notedop.

Data points

Facebook verzamelt je data, verpakt en verkoopt ze. Welke data dan? Wanneer je het nazoekt gaat het om 100 gegevens. De lijst is tegelijk indrukwekkend intiem als ook verassend algemeen. Je gender, leeftijd, beroep, inkomen en kleur. Gezinssamenstelling, vastgoed postie, creditcardgebruik. Of je ramadan viert of kerst. Of je deze maand jarig bent, of mensen kent die jarig worden. Autobezit, autoverlangen en reisgedrag. Of je in een relatie bent. Zin hebt in politiek.  Allemaal bij elkaar opgeteld zou je zeggen dat het nauwelijks iets bevat van wat wij onze unieke persoonlijkheid noemen. Of idealen of waar we voor leven. Toch is die combinatie van algemeenheden in staat je te benaderen als precies jij. Is uniciteit overschat of spelen principes maar een kleine rol in ons fysieke bestaan? Het eerste zou me opluchten, het tweede verontrusten.

for sale

Avondklok

Vanavond gaan we hem opwachten, de avondklok. Tot nu toe zijn we als vanzelf steeds voor half twaalf naar binnen gegaan. Nu is het nog 30 graden en moet het er maar van komen. Hoe laat is het nu. 22.22. Staan er al mensen op? Nee. Nog geen kwartier later komt de politiebus met groot licht voorbij. Ultratraag rijdend en stilhoudend bij iedere groepje. Wij zien hen niet, we voelen, we staan genoteerd. Pff. Een aantal mensen voelt de hint en staat op. Vijf voor 11. Ze stapt vrolijk zingend voorbij, vrije geest in haareigen bubble: Corona, covid, ze danst zelfs even. Aan het einde van de kaai laat iemand een lantaarn op. Het gaat eerst niet, dan een beetje en dan valt de lantaarn in het water. Lichten komen dichterbij.  Weer een rondje politie. Ze blijven nu een halve minuut op 10 meter van ons staan. We pakken ook in. Terwijl  we het eigenlijk niet willen. Zo werkt dat dus intimidatie. Op de korte weg naar huis, mondkapjes op,  horen we nog  twee keer sirenes. Avondklok. Je zou er bijna van radicaliseren.

Protest

Voor of na

Zou het aan corona liggen. Social distancing, elkaar de ruimte geven, onthaasten. Toch niet. Het is een bestaande gewoonte. Hier mag je eerst rustig alles in de tas passen, past niet, extra zak vragen, dan tassen neerzetten. De portemonnee tevoorschijn halen, Pas zoeken, overleggen welke je gaat gebruiken en dan, pas dan, is het geld van de winkel.  Voor mij is dit onnatuurlijk en asociaal. Voor mij: Cassiere zegt hoeveel, betalen met de pas die je al in je hand hebt en inruimen doe in je eigen tijd.  Want de volgende is al aan de beurt.  Sneller Is onnadrukkelijk. Boodschappen, pff, daar val je anderen niet mee lastig.  Hier maak je van de overdracht van saldo een moment. Alsof je landjonker bent, onwennig met digitale dukaten rommelend. Omdat je gewend bent dat alles er gewoon is.

Bankgedrag