Echt?

We kijken over de brug en twijfelen. Klopt het? In het water op een hoop takken drijft een schildpad. Tenminste, het lijkt een schildpad. We hebben tijdens de wandeling zoveel beelden en kunstprojecten gezien dat nu alles mogelijk is. Is het een bronzen herinnering aan een geliefd huisdier? Een afgedankte gezellige plastic tuinversiering? Een levend exemplaar lijkt het minst waarschijnlijk. Denk eens aan de vorst, kortgeleden. We vragen het aan de voorbijkomende mevrouw. Zij weet zeker: Nep, plastic. En: als ie echt is, dan is ie zielig. Want kijk eens hoe die tussen die takken zit. Vast klem geraakt. Omdat we het dier niet met een stok willen prikkenaccepteren  we het oordeel: 'plastic! Dan. Hij knippert met zijn ogen. Levend. Verdomd. Is hij nu ook zielig en moet hij gered worden. Nog een keer knipperen de ogen. Dat is een duidelijk nee, daarover zijn we het meteen eens.  Niet zielig. Niet in nood: hij is aan het zonnebaden. Dit dier zorgt gewoon voor zichzelf. Een klein stedelijk gedicht.

Dit is een button