Misfit

De onderhandelingen verlopen traag.  De manier van bespreken is over-ordelijk. Stap na stap wordt herhaald en voor consent voorgelegd. Er worden concessies gedaan. Prijzen verlaagd. Eindelijk lijkt een akkoord in zicht. De pennen worden gepakt om te ondertekenen.  Ineens gaat het gezicht linksonder op onweer. Nee, misschien wil ik het toch niet. Zijn de vibes slecht. Ik kan ook iets heel anders doen. Onweer wordt regenbui: Oh, maar de tijd die ik er in heb zitten. De plank die opgemeten is. De elektra. De vloer. De andere deelnemers zie je verstrakken. Ogen worden rond. Ongelovig informeert één: Ben je serieus? Na drie jaar? De regen trekt weg: weet niet, twijfel. Nog 24 uur bedenktijd dan? Na een snel akkoord wordt opgehangen. Achteraf bespreken we de gebeurtenissen. We begrijpen er niets van. Deze mens is anders. Niet invoelbaar anders. Echt anders.  Grenzeloos anders.  Gunningen worden niet gewaardeerd. Er is geen gevoel voor geven en nemen.  Wat nu? Onderhandelen werkt niet. Toegeven kan niet. Onze communicatie gaat uit van normaal.  Bij afwijkingen staan we met de mond vol tanden. Omdat we zelf zo normaal zijn durven we ook geen nee te zeggen. Want dat is conflict en daar zijn we niet op gebouwd. We zuchten. Iedere familie zijn eigen Oekraïne.

ik ik ik