Solidariteit

Terwijl op de achtergrond berichten klinken over tankers die wel of niet zijn aangevallenen of er oorlog komt,  kijk ik in het net gevonden boek over de DDR. Het is een koffietafelboek, glossy, in vier talen en toont de levende glorie van het communisme. Alledaagse kinderen en moeders, bijeenkomsten, wetenschappelijke uitvindingen, arbeiders, alles staat er in. Iedereen is blij, trots en betrokken. De pagina voor me toont een opgetogen bijeenkomst in waarachijnlijk een fabriekshal. Mensen in blauwe werkjassen, gewone kleding, jong oud. Boven het podium het spandoek met: solidariteit hilft. De besnorde man waarom het te doen is, is mij onbekend. Het gevoel daar in de hal, daar heb ik nog een vage herinnering aan. Blij zijn omdat je samen iets politieks voor elkaar gekregen had. Je sterk en hoopvol voelen. Moet ergens in de jaren zeventig/tachtig geweest zijn.

Lang niet gehad dat gevoel. Niet bij gebrek aan gelegenheid. Wij, mijn partner en ik, zijn samen met anderen voortdurend actief om dingen voor elkaar te krijgen of juist ongedaan te maken. Ook niet door gebrek aan resultaat. Soms lukt iets. Gewonnen, fijn. Wat ontbreekt is het vieren van het onderliggend principe:

Solidariteit. Samen jezelf in het zonnetje zetten. Voor elkaar! Altijd!

WIE IS DE MAN OP DE FOTO