onder de maan

Alles gebeurt precies zoals voorspeld. De hemelbezem had de lucht geveegd, om 22.00 zien we het. Een hap eruit. Een gekke scheve hap. Nog meer happen en als hoogtepunt is alleen de onderkant van de maan nog verlicht. Geweldig.

Ondertussen spreken we over liefde, kinderen of niet, weer liefde, gentrificatie als witte schuld en hoe erg verbrande karbonades ruiken.

Op de fiets terug is er nog steeds een schaduw. Let op de maan, roep ik naar een troep stoplichtwachters, er is verduistering. De meisjes doen: Ooh, gaaf! De jongen roept: We gaan er aan! Met beide ben ik het eens.