Aanzien armoede

Geen geld is tot daar aan toe. Sowieso al niet gewend aan luxe. Wat de laatste maanden steeds duidelijker wordt is het gebrek aan belang dat gehecht wordt aan cultuur. Specifiek de makers daarvan. Instituten kunnen compensatie krijgen. Bestaan in ieder geval nog als zorg. De individuele kunstenaars zijn uit het zicht verdwenen. Nieuw fenomeen? De corona crisis heeft het meer evident gemaakt. Het is op zich een proces dat al decennia gaande is. De institutionele infrastructuur van cultuur heeft aan belang gewonnen ten koste van  de makers. Bekijk de subsidiestromen, de hoeveelheid subsidie. Het is het teken van een volwassen bureaucratie. De productie van cultuurgoederen: tentoonstellingen, voorstellingen, studies is gegarandeerd. De hoeveelheid en het type wordt middels 'beleidsrichtingen' gestuurd. Omdat die structuur er is,  zullen er ook kunstenaars zijn.  Welke is irrelevant. Of het werk top is of niet, er is genoeg toezicht om een aardig gemiddelde te verzekeren.  Goed geregeld. Vanuit de overheid lijkt er geen grotere ambitie dan simpelweg de aanwezigheid van cultuur. Geen grotere aanspraak op wat het vermag dan dat het er nou eenmaal bij hoort. 

maker of instelling