Recht op

Het is druk. De trein hiervoor reed niet. Mensen staan in de gangpaden, alle stoelen ook. Naast me is een meneer gaan zitten. We knikken naar elkaar. Welkom, begin ik, "lange tijd geleden dat ik met een onbekende samen reisde. " Vanaf dat moment bespreken we wat er zo gebeurt in Nederland. Huizenprijzen. Verwarmingskosten. Vaccinatie. Waarom Teslas zo groot zijn als ze toch een groen alternatief voorstellen. En dan is het onderwerp klimaatverandering onvermijdelijk. Het moet anders, minder. "Wat is er voor nodig dat mensen zín krijgen in een meer bescheiden leven?" vraag ik hem. Hij zucht. Hij ziet het niet gebeuren. Mensen hebben er recht op, dat voelen ze. Recht op? Hoe bedoelt hij dat? "Ze willen iets en dat is de reden om het te moeten hebben.  Ik niet hoor. Maar de meesten wel."  "Begeerte voelen is recht hebben op?" "Verwend dus." stemt hij in. We zijn even stil.  Het station komt in zicht. We staan op en bedanken elkaar voor het prettige  gesprek.  "Eerlijk gezegd denk ik dat we al te laat zijn."  Hij groet nog en keer en stapt het perron op. Zo maar een praatje, ik ben er helemaal blij van. Ook al gaat het 0ver het einde van de wereld.

Lachen met....