winkeltjes 2

Bij daglicht is alles anders. Voor de tweede keer bezoekn we de beurs. Nu vallen andere dingen op. Bijvoorbeeld dat wanneer de stands bemensd worden door de kunstenaars zelf, het heel persoonlijk wordt. Je stopt, kijkt en in je ooghoek zie je het lichaam alert verstrakken. Een koper? Een kijker die wil meer wil weten. Mijn werk is bevalt? Die aandacht maakt ongemakkelijk, zelfs als je wilt blijven staan en verder kijken, versnel je. Want je houdt niet echt van het werk, kopen zit er niet in en je wilt niet teleurstellen.  Bij diverse 'boots'zijn rode stippen te zien. Verkocht. Bij heel veel ook niet.  Bedrukte gezichten. Want het gebrek er aan voelt als een nederlaag. Galeristen zijn professionals, hoe zeer ze ook aan hun kunstenaars zijn toegewijd, het blijft een business. Als de zaken slechter lopen is dat spijtig, het is geen afwijzing. Daarom voelen de winkeltjes als een te ver doorgevoerd toneelstuk. Zelfstandig zijn en voor jezelf zorgen, dat doen kunstenaars al. De waarde van de kunstenaar direct laten samen vallen met het aantal verkopen is een ontkenning van het belang van scheppen.

veiling