Glimlach

Na het eco toiletpapier nog een venkel. Bij het pakken van de verplichte boodschappenkar zie ik hem. Hij zit. Hij ziet mij en doetzo vanonderaf de beleefde door de ellende heen glimlach. Reflexmatig voel ik in mijn zakken. Had ik nog ergens munten? Nee, niks. Hij lijkt sprekend op een collega uit Antwerpen. Precies zo zittend, precies die glimlach. Wanneer ik de wagen weer terugzet knik ik vriendelijk en doe het sorry geen munten gezicht. Hij trekt teleurgesteld zijn hand met daarin een vijftig cent munt terug. Vijftig cent is het bescheiden gebaar. Wanneer je een euro laat zien schrikt dat waarschijnlijk af. Te veel, meer dan de gever van plan was en daarom dus maar niks. Halverwege de fiets controleer ik nog even de linkerzak. Verdomd! Ik draai en leg de inhoud in zijn open handpalm. 1 euro 30 zie ik. Hij dankt, niet warmer of hartelijker dan voor 20 cent. Ik groet. O nderweg naar huis zie ik een agent een magere man toespreken. De man doet het ellendige gezicht, zonder glimlach.  Weer vijftig meter controleert een vuile man de inhoud van een container op buit. Niks. Hij kijkt gewoon kwaad.

prachen