Demos & me

Iedereen zit in groepjes van 2 of 3, keurig volgens voorschrift. Ik controleer opnieuw of Biden al gewonnen heeft. Terwijl nog steeds onduidelijk is wie van de twee stammen het land mag claimen vraag ik me af: wat weten wij nou? Het volk, de demos, wanneer waren we daar nog onderdeel van? Onze groepjes zijn nu dan misschien extra klein, maar zelfs zonder dat. ZIjn we ooit met meer dan 20 mensen om samen iets te doen. Behalve feesten of rouwen? Doen, samenwerken, samen iets voor elkaar krijgen. Want daar gaat democratie toch over: wat gaan we hoe samen doen. In vroeger tijden hadden we die lichamelijke kennis van een groepsbestaan. Ons vermogen om samen te werken als groep heeft ons gevormd. Wetenschapper stellen daarom dat onze weerzin tegen een al te dominant singulier dictatorschap aangeboren is. Een consequentie van dat groepsbestaan. Als we echter nooit meer zijn dan onze bubble, wat betekent dat democratisch instinct dan nog? We moeten 'groep'  blijven oefenen om te voorkomen dat die weerzin tegen dominantie alleen nog reflex is.  Geen geleefd principe. Ik bekijk nog een keer mijn telefoon.

Groepsgeluk