Diep

De meiden aarzelen. Hoe moet ze staan? Ze wil graag serieus over komen. De klassieke tuitlip, heupdraai, ingetrokken kin. Ik kan het niet aanzien: 'Doe net alsof jij zegt wat zij zegt. Want dat is diep, wat zij zegt.'  Voorzichtig schuift ze op, bukt een beetje en doet haar vinger tegen haar wang: Denken. Bang! Ik mag het zien. Het resultaat is perfect, onzeker meisje doet serieus. 'Hoe kan het nou, wat zij zegt..' vraagt ze. 'Niet geloven wat je denkt. Dat kan toch niet. Wat moet je dan geloven?' Ik twijfel een split second. Zal ik vertellen over post moderniteit, of post structuralisme? Q-anon als voorbeeld nemen? Ik ben laf. ' Dat is juist het diepe, die vraag. Het is een soort afgrond' Ze knikt. 'Hmmm. Dacht ik wel'. Ze gaan weer een tag verder,  groeten beleefd en bedanken voor het foto idee.  Ik lees het nog een keer. Het blijft diep toch. Er is alleen geen kort antwoord te geven waarom dat zo is.

Derrida