100 tongen

Tijdens de rommelmarkt lopen we toevallig C en M tegen het lijf. Kijk dit is Dickie, ook kunstenaar. Hij is van Papoea nieuw Guinea. Een plezierige middag volgt. We lachen over knapperige gebakken banaan uit Jakarta, knapperig door toevoeging van een plastic zakje aan de hete kookolie. Spreken over kunst en censuur, de dagelijkse praktijk in Indonesie, en over de recente protesten. Papoea studenten in Indonesie gaan de straat op om duidelijk te maken dat ze geen 'apen' zijn, maar een volk dat onafhankelijkheid wil. Gelijkwaardige behandeling wil. Een deel van de opbrengsten van de grondstoffen die door internationale bedrijven uit Papoea Nieuw Guinea worden gehaald.  Lukt het, met de protesten? vragen we nieuwsgierig. Het gaat. Probleem is dat we een volk zijn dat bestaat uit vele volken. Op het eiland woonden tot de kolonisatie door Nederland allemaal kleine groepen mensen in isolement van elkaar. Het waren landbouwers en jagers verzamelaars die als sinds tienduizenden jaren zo leefden. Bij elkaar in de buurt maar op zichzelf. Ze spreken tot op de dag vandaag ook hun eigen talen. Wel meer dan 100 verschillende. We zijn allemaal Papoea, alleen nog niet 1 volk. We knikken. Inderdaad is de introductie van het begrip 'natie' misschien wel de eerste koloniserende handeling. Eentje zonder alternatief. Want alleen als natie kun je daarna bevrijd worden.

Papoea protest