Save

Immortality projects. Zo noemt cultureel antropoloog Ernest Becker ons streven. We zijn tegelijkertijd een symbolische en een biologische mens. De symbolische mens heeft oneindigheid en eeuwigheid bedacht. De biologische mens weet dat zij onherroepelijk sterft. Dit dubbelweten is een kwelling. Om het leefbaar te maken streven we naar een leven dat onthouden zal worden, doorgegeven, onvergetelijk zinvol is. Een mooie hobby, vindt Becker. Menselijk. Je kunt je ook proberen te verzoenen met eindigheid. Becker overleed in 1974. Hoe we nu  onze aankomende collectieve dood ontkennen door ofwel naar Mars te gaan of een van hoogtepunt naar hoogtepunt bewegend instagram leven, het zou hem niet verrassen. Wat hij zou vinden van de kwaliteit van deze onsterfelijkheid projecten, we kunnen het niet vragen. Ik heb wel een vermoeden.

Ernest Becker

No Tozo Today

Cultuur is wat de politiek betreft nu definitief tot hobby verklaard. Was Tozo tot de vorige lockdown wel een optie, nu moeten ze wat het kabinet betreft in de bijstand of meteen een andere baan zoeken.  Corona gaat namelijk nog wel een tijdje blijven. Laten we die door minister de Jonge gewenste langere termijn visie toepassen en doorpakken. Kunstacademies en conservatoria  kunnen we sluiten.  Voorkomen is beter dan omscholen. Want laten we wel wezen. In de cultuur zijn voor uitvoerend artiest geen vaste banen. We moeten er geen doekjes om winden: afschaffen die sector.  De zorg zoekt mensen. Horeca nu even niet, maar de volgende zomer loopt het vast weer storm. Daarbij, is er niet net al een knap stukje Nederlandse Cultuur aangeschaft? Die 175 miljoen moet voorlopig maar weer even voldoende wezen.

Bijzondere bijstand

Analoog

 Het is koud, het juiste weer voor de tijd van het jaar. Muts, handschoenen, thermo ondergoed. Hij komt op de scooter schuin van achter aan. Mooi, jong en man. Het dunne witte trainingspak onder de  zwarte puffer zit sierlijk om het slanke lichaam. Hij pakt zijn telefoon en drapeert zijn warmhouddeken zorgvuldig om de witte benen. Straks gaan de handen weer terug in de ook elektrisch verwarmde stuurwanten. Ik kijk naar beneden en zie de blote enkel,  net buiten het dekje uit piepen.  Hij is in al zijn merk en status bewuste schoonheid de perfecte analogie van de westerse onthechte omgang met de werkelijkheid. Geen sokken, want een elektrische deken.  Verandering begint met realiteitszin. Als in: zin in de realiteit.  Dus trots zijn dat je afziet voor schoonheid. Trots zijn dat je fietst, inplaats van vuil scootert. Trots zijn dat kolencentrales sluit en Schiphols vluchten beperkt in plaats van kerncentrales bouwen. Zin in realiteit!

nieuw kabinet kerncentrales

Post of pre?

Niet op de velden. Duidelijk. Nederlands, Engels, Pools. Pools?   Is dit ervaringswijs op de vergadering besloten: Denk er om, ook in het pools! Is hier sprake van een terechte waarschuwing of een vooroordeel? Verschilt het type overtreding nog per nationaliteit? Gaat het om een Hollands balletje trappen  of worden er Poolse tenten opgezet?  Het veld is leeg en keurig. Niets aan de hand. Het bord voegt een eigenlijk een spannende laag toe. Goals in het maanlicht. En tenten.

BZC

e

Zorgen

En 25 paarden. Naast de clienten dagbesteding, de intern wonende jongeren, de halfwayhouse bewoners, de kippen, geiten en kippen. Iedere dag zijn we toch wel met een mannetje of dertig. Bewonderend kijken we haar aan. Wat een lef, wat een zorgen. Was het altijd het idee zo groot te worden? Nee, nee, toen we begonnen, 12 jaar geleden,  waren we veel kleiner. Maar ja, als ondernemer moet je groeien. Om bij te blijven. We begrijpen het niet helemaal. Het lijkt helemaal geen bedrijf met grote commerciele ambities. Meer met liefde en aandacht. Het komt door de WMO (Wet Maatschappelijke Ondersteuning), legt ze uit. Eerst zat zorg bij het RIjk. Dat is overgeheveld naar de gemeente. En die krijgen er niet genoeg budget voor. En de clienten, die zijn dezelfde en hebben hetzelfde nodig. Grote zorgbedrijven bieden diensten aan voor een heel concurrerende prijs. Dat kunnen ze vervolgens niet waarmaken en dan moeten wij het overnemen. Voor een te laag bedrag. Daarom neem je er steeds iets anders bij. Dieren. De paarden bijvoorbeeld. Ze zucht. Het is gek, we zijn veel groter, en toch verdienen we niet meer. Maar ja....  Ze haalt haar schouders op. Ach, we doen het er mee. Het is mooi werk. Door gaat ze, de kinderen in bed stoppen. Wij vinden haar geweldig. En het Rijk volkomen onverantwoordelijk.

zorgboerderij

Afspraak

Het is de ongevraagde rode kabel die tot bellen uitnodigt. Ik heb een afspraak met een monteur blijkt. Acht uur 's ochtends, de glasvezel die in twee eerdere etappes tot in de meterkast is getrokken, zal worden aangesloten. Prima. Waarom niet. De monteur belt eerst om de Covid verschijnselen  te checken. Nee, wij hebben niets, alles in orde. De monteur houdt van zijn werk is zijn antwoord, en ja, graag thee. Het noodzakelijke stopcontact legt hij fluitend aan. Het gaat pas mis bij het kastje. Iets dat in de centrale aangesloten had moeten zijn ontbreekt. Het maakt zijn werk onmogelijk.  Een gefrustreerd telefoongesprek volgt. Wnat legt hij uit. Dit is niet de eerste keer. Al twee weken lang vraagt hij het bedrijf hem pas op pad te sturen als hij daadwerkelijk kan aansluiten. Zijn werk, dat hij met liefde doet, wordt zo een kwelling. Wij voelen met hem mee. Want dat is de deal: je zet je in, het bedrijf zorgt voor de context waarbinnen die inzet tot zijn recht komt. We hebben het over een vertrouwensbreuk. Het is zo erg dat hij op onderzoek uit gaat. Na een uur is hij terug. Het valt mee. Niet het bedrijf  is de nalatige, het is een onderaannemer die achter loopt. Hij is zichtbaar opgelucht. Ons kan de aansluiting niet zo veel schelen. We zijn wel blij dat zijn band weer herstelt uit.

review