Terugblik

Het is heiig. De lucht is dik en wit. Je kunt niet ver kijken. Verdomd, hij is weg. De Zalmtoren stekkt normaalgesproken parmantig boven de daken uit. Ook richting station ziet alles er weer uit als eind jaren tachtig. Niks hoogs, gewoon woningen. Ik doe mijn best het normaal te vinden. Terug naar een wereld zonder hoogtedrift. Zonder ontploffende vastgoedmarkt. Hoewel ik het me herinner en ik het wellicht terug zou wensen lukt het me niet. Oude tijd is oude tijd. Tegen mijn zin misschien ben ik meegenomen door de neo-liberale trein en zijn woningen voor mij nu ook altijd beleggingsobjecten, meerwaarde vehikels. De voorbije tijd zien heeft zelfs eerder iets dreigends dan iets geruststellend. De slordige onschuld die nog niet weet dat er binnenkort een ander regime van centen en centimeters  komt. Ik blijf nog even staan en geniet van het dubbelweten. Morgen is weer Zalmtoren voorspeld.

80-er jaren stadsvernieuwing